Monthly Archives: April 2020

mudhalAyiram thamizh thiruppAvai

திருப்பாவை – எளிய விளக்கவுரை – பாசுரங்கள் 16 – 20

Published by:

ஸ்ரீ:  ஸ்ரீமதே சடகோபாய நம:  ஸ்ரீமதே ராமாநுஜாய நம:  ஸ்ரீமத் வரவரமுநயே நம:

திருப்பாவை

<< பாசுரங்கள் 6 – 15

இனி, 16 மற்றும் 17ம் பாசுரங்களில், நித்யஸூரிகளான க்ஷேத்ர பாலகர்கள், த்வார பாலகர்கள், ஆதிசேஷன் போன்றோர்களுக்கு இவ்வூரில் ப்ரதிநிதிகளாய் இருப்பவர்களை எழுப்புகிறாள்

பதினாறாம் பாசுரம். இதில் நந்தகோபன் திருமாளிகை வாயில் காவலர்களையும், அவர் அறையின் காவலர்களையும் எழுப்புகிறாள்.

நாயகனாய் நின்ற நந்தகோபனுடைய
      கோயில் காப்பானே கொடித் தோன்றும் தோரண
வாயில் காப்பானே மணிக்கதவம் தாள் திறவாய்
      ஆயர் சிறுமியரோமுக்கு அறை பறை
மாயன் மணிவண்ணன் நென்னலே வாய்நேர்ந்தான்
      தூயோமாய் வந்தோம் துயிலெழப் பாடுவான்
வாயால் முன்னமுன்னம் மாற்றாதே அம்மா நீ
      நேய நிலைக் கதவம் நீக்கு ஏலோர் எம்பாவாய்

எங்களுக்கு ஸ்வாமியாய் இருக்கும் நந்தகோபனுடைய திருமாளிகையைக் காப்பவனே! கொடிகள் இருக்கும் தோரண வாயிலைக் காப்பவனே! ரத்னங்கள் பதிக்கப்பட்ட கதவினுடைய தாளை நீக்கவேண்டும். இடைப் பெண்களான எங்களுக்கு ஆச்சர்யமான செயல்களை உடையவனும் நீல ரத்னம் போன்ற திருநிறத்தை உடையவனுமான கண்ணன், நேற்றே எங்களுக்கு ஓசையெழுப்பும் பறையைக் கொடுப்பதாக வாக்களித்தான். அவனைத் திருப்பள்ளி உணர்த்துவதற்காக உள்ளத் தூய்மையுடன் வந்துள்ளோம். ஸ்வாமி! முதலில் உங்கள் வாயால் மறுக்காமல், கண்ணனிடத்தில் அன்பு கொண்ட இந்தக் கதவை நீங்களே திறக்கவேண்டும்.

 

பதினேழாம் பாசுரம். இதில் ஸ்ரீ நந்தகோபன், யசோதை மற்றும் நம்பிமூத்த பிரானை (பலராமன்) எழுப்புகிறாள்.

அம்பரமே தண்ணீரே சோறே அறஞ்செய்யும்
      எம்பெருமான் நந்தகோபாலா எழுந்திராய்
கொம்பனார்க்கு எல்லாம் கொழுந்தே குல விளக்கே
      எம்பெருமாட்டி யசோதாய் அறிவுறாய்
அம்பரம் ஊடு அறுத்து ஓங்கி உலகு அளந்த
      உம்பர் கோமானே உறங்காது எழுந்திராய்
செம்பொற் கழலடிச் செல்வா பலதேவா
      உம்பியும் நீயும் உறங்கு ஏலோர் எம்பாவாய்

வஸ்த்ரத்தையும் நீரையும் சோற்றையுமே தர்மம் செய்யும் எங்கள் ஸ்வாமியான நந்தகோபரே! எழுந்திரும். வஞ்சிக்கொம்பு போன்ற இடைப்பெண்களுக்கெல்லாம் தலைவியாக இருப்பவளே! ஆயர் குலத்துக்கு ஒளி விளக்காய் இருப்பவளே! எங்கள் தலைவியான யசோதைப்பிராட்டியே! உணர்ந்தெழுவாய். வானத்தைத் துளைத்துக்கொண்டு உயர்ந்து எல்லா உலகங்களையும் அளந்தருளிய தேவாதி தேவனே! உறக்கத்தை விட்டு எழுந்திருக்கவேண்டும். சிவந்த பொன்னால் செய்த வீரக்கழல்களை அணிந்த திருவடிகளையுடைய செல்வனே! பலராமனே! நீயும் உன் தம்பியான கண்ணனும் திருப்பள்ளி உணர்ந்தருள வேண்டும்.

 

18, 19 மற்றும் 20ம் பாசுரங்களில் – கண்ணன் எம்பெருமானை எழுப்பவதற்கு இன்னும் ஏதோ ஒரு குறை உள்ளது என்று யோசித்து, நப்பின்னைப் பிராட்டியின் புருஷகாரம் இல்லை என்பதை உணர்ந்து, இம்மூன்று பாசுரங்களில், ஆண்டாள் நப்பின்னைப் பிராட்டியின் பெருமை, கண்ணன் எம்பெருமானுக்கும் அவளுக்கும் இருக்கும் நெருக்கம், அவளின் எல்லையில்லாத போக்யதை, ஸௌகுமார்யம், அழகிய உருவம், எம்பெருமானுக்கு வல்லபையாய் இருக்கும் குணம் மேலும் அவளின் புருஷகாரத்வம் ஆகியவற்றைக் கொண்டாடுகிறாள்.பிராட்டியை விட்டு எம்பெருமானை மட்டும் ஆசைப்படுதல் ஸ்ரீராமனை மட்டும் ஆசைப்பட்ட ஸூர்ப்பணகையின் நிலை என்றும், எம்பெருமானை விட்டு பிராட்டியை மட்டும் ஆசைப்படுதல் ஸீதாப் பிராட்டியை மட்டும் ஆசைப்பட்ட ராவணின் நிலை என்பர்கள் நம் பூர்வர்கள்.

 

பதினெட்டாம் பாசுரம். எப்படி எழுப்பியும் எம்பெருமான் எழுந்திருக்காமல் இருக்க, நப்பின்னைப் பிராட்டியைப் புருஷகாரமாக முன்னிட்டுக் கொண்டு எழுப்பினால், கண்ணன் எம்பெருமானை எழுப்பலாம் என்றெண்ணி அவ்வாறே செய்கிறாள். இப்பாசுரம் எம்பெருமானார் மிகவும் உகந்த ஒன்று.

உந்து மத களிற்றன் ஓடாத தோள் வலியன்
      நந்த கோபாலன் மருமகளே நப்பின்னாய்
கந்தம் கமழும் குழலீ கடை திறவாய்
      வந்து எங்கும் கோழி அழைத்தன காண் மாதவிப்
பந்தல் மேல் பல்கால் குயில் இனங்கள் கூவின காண்
      பந்தார் விரலி உன் மைத்துனன் பேர் பாடச்
செந்தாமரைக் கையால் சீர் ஆர் வளை ஒலிப்ப
      வந்து திறவாய் மகிழ்ந்து ஏலோர் எம்பாவாய்

மத்த கஜத்தைப்போலே பலம் உடையவராய், போரில் புறமுதுகிட்டு ஓடவேண்டாதபடியான தோள்வலிமையை உடையவரான ஸ்ரீ நந்தகோபருடைய மருமகளே! நப்பின்னைப் பிராட்டியே! நறுமணம் மிகுந்த கூந்தலை உடையவளே! வாயிலைத் திற. கோழிகள் எல்லாப் பக்கங்களிலும் வந்து கூவுவதைப் பார்! குருக்கத்திக் கொடிகளாலான பந்தல்மேல் இருக்கும் குயில் கூட்டங்கள் மீண்டும் மீண்டும் கூவுவதைப் பார்! பந்தைப் பிடித்துக்கொண்டிருக்கும் விரல்களை உடையவளே! உன் நாதனான கண்ணன் எம்பெருமானுடைய திருநாமங்களை நாங்கள் பாடும்படியாக, உன்னுடைய அழகு பொருந்திய வளையல்கள் ஒலிக்கும்படி வந்து, உன்னுடைய சிவந்த தாமரை போன்ற திருக்கையால் மகிழ்ச்சியுடன் கதவைத் திற.

 

பத்தொன்பதாம் பாசுரம். இதில் கண்ணனையும் நப்பின்னைப் பிராட்டியையும் மாறி மாறி எழுப்புகிறாள்.

குத்து விளக்கு எரியக் கோட்டுக்கால் கட்டில்மேல்
      மெத்தென்ற பஞ்சசயனத்தின் மேல் ஏறிக்
கொத்து அலர் பூங்குழல் நப்பின்னை கொங்கைமேல்
      வைத்துக் கிடந்த மலர் மார்பா வாய்திறவாய்
மைத் தடங்கண்ணினாய் நீ உன் மணாளனை
      எத்தனை போதும் துயில் எழ ஒட்டாய் காண்
எத்தனையேலும் பிரிவு ஆற்றகில்லாயால்
      தத்துவம் அன்று தகவு ஏலோர் எம்பாவாய்

நிலைவிளக்கு எரிய, யானைத் தந்தங்களால் செய்யப்பட்ட கால்களையுடைய கட்டிலிலே மெத்தென்ற பஞ்சினாலான படுக்கையின் மீது ஏறி, கொத்துக் கொத்தாக மலர்ந்திருக்கும் பூக்களை அணிந்த கூந்தலையுடைய நப்பின்னைப் பிராட்டியின் திருமுலைத்தடங்கள் மேலே தன் அகன்ற திருமார்பை வைத்துக் கொண்டு சயனித்திருப்பவனே! வாய் திறந்து ஒரு வார்த்தை பேசு. மையால் அலங்கரிக்கப்பட்ட அகன்ற கண்களை உடையவளே! நீ உன்னுடைய கேள்வனான எம்பெருமானை ஒரு கணமும் துயிலெழ அனுமதிக்க மாட்டேன் என்கிறாய். நீ அவனைவிட்டு சிறிது நேரமும் பிரிந்திருக்கமாட்டாயன்றோ? இப்படி அவனை எங்களிடத்தில் வரவிடாமல் தடுப்பது உன் ஸ்வரூபத்துக்கும் சேராது ஸ்வபாவத்துக்கும் சேராது.

 

இருபதாம் பாசுரம். இதில் கண்ணனையும் நப்பின்னைப் பிராட்டியையும் சேர்த்து எழுப்பி நப்பின்னைப் பிராட்டியிடம் “நீ எங்களையும் அவனையும் நன்றாகச் சேர்த்து, அனுபவிக்கும்படி செய்” என்று கேட்கிறாள்.

முப்பத்து மூவர் அமரர்க்கு முன் சென்று
      கப்பம் தவிர்க்கும் கலியே துயில் எழாய்
செப்பம் உடையாய் திறல் உடையாய் செற்றார்க்கு
      வெப்பம் கொடுக்கும் விமலா துயில் எழாய்
செப்பு அன்ன மென் முலைச் செவ்வாய்ச் சிறு மருங்குல்
      நப்பின்னை நங்காய் திருவே துயில் எழாய்
உக்கமும் தட்டொளியும் தந்து உன் மணாளனை
      இப்போதே எம்மை நீர் ஆட்டு ஏலோர் எம்பாவாய்

முப்பத்து முக்கோடி தேவர்களுக்கு இடர்வரும் முன்னமே எழுந்தருளி அவர்களுடைய நடுக்கத்தைப் போக்கவல்ல பலத்தையுடைய கண்ணன் எம்பெருமானே! துயில் எழு. அடியார்களை ரக்ஷிப்பதில் நேர்மை உள்ளவனே! ரக்ஷிப்பதற்குத் தேவையான பலம் உள்ளவனே! எதிரிகளுக்குத் துன்பத்தைக் கொடுக்கக்கூடிய பரிசுத்தியை உடையவனே! துயில் எழு. பொற்கலசம் போன்ற ம்ருதுவான திருமுலைத்தடங்களையும் சிவந்த வாயையும் மெல்லிய இடையையும் உடைய நப்பின்னைப் பிராட்டியே! பெரிய பிராட்டியைப் போன்றவளே! துயில் எழு. நோன்புக்குத் தேவையான திருவாலவட்டத்தையும் கண்ணாடியையும் எங்களுக்குக் கொடுத்து உனக்கு நாதனான கண்ணனையும் கொடுத்து இப்போதே, நீயே அவனுடன் எங்களை நீராட்ட வேண்டும்.

அடியேன் ஸாரதி ராமானுஜ தாஸன்

வலைத்தளம் –  http://divyaprabandham.koyil.org

ப்ரமேயம் (குறிக்கோள்) – http://koyil.org
ப்ரமாணம் (க்ரந்தங்கள்) – http://srivaishnavagranthams.wordpress.com
ப்ரமாதா (ஆசார்யர்கள்) – http://acharyas.koyil.org
ஸ்ரீவைஷ்ணவக் கல்வி வலைத்தளம் – http://pillai.koyil.org

iyaRpA siRiya thirumadal

siRiya thirumadal – 38 – vArAr vanamulaiyAL

Published by:

SrI:  SrImathE SatakOpAya nama:  SrImathE rAmAnujAya nama:  SrImath varavaramunayE nama:

Full Series

<< Previous

vArAr vanamulaiyAL vaidhEvi kAraNamA                             41
ErAr thadandhOL irAvaNanai – Iraindhu
sIrAr siram aRuththuch cheRRugandha sengaNmAl            42

Word by Word Meanings

vAr Ar vana mulaiyAL – one having beautiful bosom, donning a corset
vaidhEvi kAraNam A – for sIthAppirAtti
Er Ar thada thOL irAvaNanai – rAvaNa, who has beautiful, huge shoulders
sIr Ar siram aRuththu cheRRu – severing the ten great heads, and killing
ugandha – (having destroyed the enemy of sages), feeling happy in his divine mind
sem kaN mAl – kaNNa, with lotus like eyes

vyAkyAnam

sendhuvar vAy . . . . – after kara was killed, akampana was the only survivor who could carry the narration, dressed as a female, to rAvaNa. Soon, rAvaNa, with the help of mArIcha came to chithrakUta and separated perumAL and pirAtti on either side of the ocean. With this as the reason, SrI rAma killed rAvaNa and this narration is described further.

sendhuar vAy – one with deep, reddish mouth. SrI rAmAyaNam AraNya kANdam 64-78 “purEva mE chArudhathImanindhithAm dhiSanthi sIthAm yadhi nAnyamaithileem I sadhEva gandharva manushya pannagam jagath saSailam parivarthayAmyaham II” (If the princess of mithilA, who is without any fault, is not returned to me with her smile as before, I will invert the earth with its mountains, dhEvas, gandharvas, humans and snakes). sIthA’s smile was such that it could make SrI rAma, who is the sustaining force for the world, like a shed for supplying water to travellers to quench their thirst, to take a vow to destroy the world. When the golden deer appeared in their hermitage, sithA requested SrI rAma, with a smile on her face, “Oh Lord! Please get me that deer”. SrI rAma said that he will destroy the entire world, much like severing a bunch of bananas, if that sIthA is not back in his presence, with her smile.

vArAr vanamulaiyAL – Just as it has been said in mUnRAm thiruvandhAdhi 3 “malarAL thanaththuLLAn” (emperumAn resides in the bosom of SrIdhEvi), isn’t it the place where SrI rAma dwells?

vaidhEvi – isn‘t she having the pride of being spoken often by SrI rAma of having been born in the clan of vidhEha rAja?

kAraNamA – on her account, who has such a fame.

ErAr thadandhOL irAvaNanai – hanuman, who will not bother about anyone other than SrI rAma and sIthAppirAtti, says of rAvaNa, as in SrI rAmAyaNam sundhara kANdam 49-17 “ahO rUpam ahO dhairyam ahO sathvam ahO dhyuthi: I ahO rAkshasa rAjasya sarvalakshaNa yukthathA II” (How amazing is his form, his courage, his strength and his radiance! How is it that he, who is the king of demons, has all the identities [of a great person] fitting well on him!) This explains how rAvaNa has such qualities to be respected by even hanuman.

Iraindhu sIrAr siram aRuththu – if all the ten heads were severed at the same time, rAvaNa cannot see how he appears with his heads severed. Hence to enable him to see that great sight and to feel distressed, SrI rAma severed five heads at a time.

sIrAr siram aRuththu – severing the great heads. Greatness of the severed heads is that even as they are getting severed and are falling down, just as it is mentioned in SrI rAmAyaNam yudhdha kANdam “SathrO: prakyAtha vIryasya ranjanIyasya vikramai:” (an enemy who had a famed valour and who has to be praised for his activities of bravery, such rAma’s), they praise the bravery of SrI rAma with a smile on their faces. Alternatively, instead of fearing being severed, taking that [being severed] itself as a sign of bravery, is their greatness. In other words, even as the severed heads are falling prey to the eagles and vultures, the heads which are still on his neck are desiring to get severed and to fall down so that they too could get the fame of having fallen in an act of bravery.

seRRu – instead of killing the person [rAvaNa] who came to fight with a single arrow, SrI rAma destroyed his divisions of chariots, elephants, horses and foot-soldiers, killed the horses which were drawing rAvaNa’s chariot, killed the charioteer, destroyed the chariot, brought down the flag flying atop the chariot, removed rAvaNa’s crown, as if tonsuring his head, hurt his shoulders, severed his heads, and making him suffer at all such ignominy, finally killed him.

ugandha sengaNmAl – ugandha – feeling happy that he had destroyed the enemy of sages and crowned SrI vibhIshaNAzhwAn. Isn’t he one who carries out activities for the sake of others and feels happy about it! sengaNmAl – showing in his divine eyes, his affection and motherly love towards his devotees, thinking “We have removed the enemies of our devotees and made them feel happy”. When the eyes are full of love and motherly affection, they will be reddish in colour. mAl – one who has affection.

In the next article, we will discuss the next part of this prabandham.

adiyEn krishNa rAmAnuja dhAsan

archived in http://divyaprabandham.koyil.org

pramEyam (goal) – http://koyil.org
pramANam (scriptures) – http://granthams.koyil.org
pramAthA (preceptors) – http://acharyas.koyil.org
SrIvaishNava education/kids portal – http://pillai.koyil.org

Other

திருப்பாவை – எளிய விளக்கவுரை – பாசுரங்கள் 6 – 15

Published by:

ஸ்ரீ:  ஸ்ரீமதே சடகோபாய நம:  ஸ்ரீமதே ராமாநுஜாய நம:  ஸ்ரீமத் வரவரமுநயே நம:

திருப்பாவை

<< பாசுரங்கள் 1 – 5

இனி, 6ஆம் பாசுரம் முதல் 15ஆம் பாசுரம் வரை, ஆண்டாள் நாச்சியார், பஞ்சலக்ஷம் குடும்பங்களைக் கொண்ட திருவாய்ப்பாடியில் இருக்கும் கோபிகைகளை எழுப்புவதைக் காட்டும் வகையில் பத்து கோபிகைகளை எழுப்புகிறாள். வேதம் வல்லார்களான அடியார்களை எழுப்பும் க்ரமத்தில் இந்தப் பத்து பாசுரங்கள் அமைந்துள்ளன.

ஆறாம் பாசுரம். இதில் க்ருஷ்ணானுபவத்துக்கு புதியவளான ஒரு கோபிகையை எழுப்புகிறாள். இவள் கண்ணனைத் தானே அனுபவிப்பதிலேயே த்ருப்தி அடைகிறாள் – இது ப்ரதம பர்வ நிஷ்டை – முதல் நிலை. பாகவதர்களுடன் கூடி இருப்பதை உணர்ந்தால், அது சரம பர்வ நிஷ்டைக்குக் (இறுதி நிலை) கொண்டு செல்லும்.

புள்ளும் சிலம்பின காண் புள் அரையன் கோயிலில்
      வெள்ளை விளி சங்கின் பேர் அரவம் கேட்டிலையோ?
பிள்ளாய் எழுந்திராய் பேய்முலை நஞ்சு உண்டு
      கள்ளச் சகடம் கலக்கு அழியக் கால் ஓச்சி
வெள்ளத்து அரவில் துயில் அமர்ந்த வித்தினை
      உள்ளத்துக் கொண்டு முனிவர்களும் யோகிகளும்
மெள்ள எழுந்து அரி என்ற பேர் அரவம்
      உள்ளம் புகுந்து குளிர்ந்து ஏலோர் எம்பாவாய்

பறவைகளும் கூவிக்கொண்டு செல்கின்றன பார்! பறவைகளுக்கு ராஜாவான கருடாழ்வாரின் தலைவனான எம்பெருமானின் கோயிலில், வெண்மையானதும் மற்றவர்களை அழைப்பதுமான சங்கத்தினுடைய பெரிய ஒலியைக் கேட்கவில்லையோ? சிறு பெண்ணே (புதியவளே)! எழுந்திரு! தாய் வடிவில் வந்த பூதனை என்னும் பேயின் முலையில் இருந்த விஷத்தையும் அவள் உயிரையும் உண்டு, வஞ்சனை பொருந்திய சகடாஸுரனை கட்டுக் குலையும்படி திருவடிகளை நீட்டி, திருப்பாற்கடலில் ஆதிசேஷனாகிய படுக்கையில் சயனித்தருளிய, இந்த உலகத்துக்கே காரணமான எம்பெருமானை, த்யானம் செய்யும் முனிவர்களும், கைங்கர்யம் செய்யும் யோகிகளும் ஹ்ருதயத்திலே அந்த எம்பெருமானை த்யானித்து, ஹ்ருதயத்தில் இருக்கும் எம்பெருமானுக்கு ச்ரமம் கொடுக்காமல் மெதுவாக எழுந்திருந்து, “ஹரி: ஹரி:” என்று எழுப்பும் பெரிய ஒலி எங்களுடைய நெஞ்சில் புகுந்து, எங்கள் நெஞ்சம் குளிர்ந்தது.

ஏழாம் பாசுரம். இதில் க்ருஷ்ணானுபவத்தில் தேர்ந்தவளான ஒரு கோபிகையை எழுப்புகிறாள். இவளோ ஆண்டாள் மற்றும் தோழிகளின் இனிய குரலைக் கேட்பதற்காக உள்ளே காத்திருக்கிறாள்.

கீசு கீசு என்று எங்கும் ஆனைச்சாத்தன் கலந்து
      பேசின பேச்சு அரவம் கேட்டிலையோ? பேய்ப் பெண்ணே
காசும் பிறப்பும் கலகலப்பக் கைபேர்த்து
      வாச நறுங்குழல் ஆய்ச்சியர் மத்தினால்
ஓசை படுத்த தயிர் அரவம் கேட்டிலையோ?
      நாயகப் பெண்பிள்ளாய் நாராயணன் மூர்த்தி
கேசவனைப் பாடவும் நீ கேட்டே கிடத்தியோ?
     தேசம் உடையாய் திற ஏலோர் எம்பாவாய்

(க்ருஷ்ண பக்தி இருந்தும் அதை உணராமல் இருக்கும்) அறிவிலியே! எல்லா திசைகளிலும் பரத்வாஜ பக்ஷியின் கீசு கீசு என்று கலந்து பேசிய பேச்சின் ஒலியைக் கேட்கவில்லையோ? வாசனை மிகுந்த அழகிய கூந்தலை உடைய இடைச்சிகளுடைய அச்சுத்தாலி முளைத்தாலி போன்ற ஆபரணங்கள் கல கல என்று ஓசை ஏற்படும்படி கைகளை அசைத்து மத்தினாலே ஓசை ஏற்படுத்திய தயிரின் ஓசையை நீ கேட்கவில்லையோ? கோபிகைகளுக்குத் தலைவியாய் இருப்பவளே! நாராயணனின் அவதாரமான கண்ணனை நாங்கள் பாடவும், இப்படியே நீ கிடக்கலாமோ? ஒளி படைத்தவளே! கதவைத் திற.

எட்டாம் பாசுரம். இதில் கண்ணனால் மிகவும் விரும்பப்படுவளும் அதனால்  மிகுந்த பெருமையை உடையவளுமான ஒரு கோபிகையை எழுப்புகிறாள்.

கீழ்வானம் வெள்ளென்று எருமை சிறு வீடு
      மேய்வான் பரந்தன காண் மிக்கு உள்ள பிள்ளைகளும்
போவான் போகின்றாரைப் போகாமல் காத்து உன்னைக்
      கூவுவான் வந்து நின்றோம் கோதுகலம் உடைய
பாவாய் எழுந்திராய் பாடிப் பறை கொண்டு
      மா வாய் பிளந்தானை மல்லரை மாட்டிய
தேவாதி தேவனைச் சென்று நாம் சேவித்தால்
  ஆவா என்று ஆராய்ந்து அருள் ஏலோர் எம்பாவாய்

க்ருஷ்ணனால் விரும்பப்படும் பெண்ணே! கிழக்குத் திக்கில் ஆகாசம் வெளுத்தது. எருமைகள் மேய்கைக்காக, சிறிதுநேரம் வெளியில் விடப்பட்டு, உலாவின. நீராடப் போவதையே ப்ரயோஜனமாகக் கொண்டு போகும் மற்ற பெண்கள் அனைவரையும் போகாமல் தடுத்து, உன்னை அழைப்பதற்காக, உன் இல்லத்து வாசலில் வந்து நின்றுள்ளோம். எழுந்திரு! குதிரை வடிவில் வந்து கேசி என்னும் அசுரனின் வாயைப் பிளந்தவனும், கம்ஸனின் வில் விழாவில் மல்லர்களைக் கொன்றவனும் நித்யஸூரிகளின் தலைவனுமான  கண்ணனை நாம் சென்று வணங்கினால், அவன் நம் குறைகளை ஆராய்ந்து, மிகவும் வேகமாக நமக்கு அருள் செய்வான்.

ஒன்பதாம் பாசுரம். இதில் எம்பெருமானே உபாயம் என்ற விச்வாஸத்துடன், எம்பெருமானுடன் சேர்ந்து பல ரஸங்களை அனுபவிக்கும் ஒரு கோபிகையை எழுப்புகிறாள். இவள் ஸீதாப் பிராட்டி ஹனுமானிடம் “ஸ்ரீராமனே வந்து என்னைக் காப்பார்” என்று உறுதியுடன் இருந்ததைப் போலே இருப்பவள்.

தூமணி மாடத்துச் சுற்றும் விளக்கு எரியத்
      தூமம் கமழத் துயில் அணை மேல் கண்வளரும்
மாமான் மகளே மணிக் கதவம் தாள் திறவாய்
      மாமீர் அவளை எழுப்பீரோ? உன் மகள் தான்
ஊமையோ? அன்றிச் செவிடோ? அனந்தலோ?
      ஏமப் பெருந்துயில் மந்திரப் பட்டாளோ?
மா மாயன் மாதவன் வைகுந்தன் என்று என்று
      நாமம் பலவும் நவின்று ஏலோர் எம்பாவாய்

இயற்கையிலே தோஷம் இல்லாத ரத்னங்களால் இழைக்கப்பட்ட மாளிகையில், சுற்றிலும் மங்கள விளக்குகள் ஒளிவிட, வாஸனை மிக்க புகை மணம் வீச, ஸௌகரியமான படுக்கையின் மேல் துயில்பவளான மாமன் மகளே! மாணிக்கக் கதவுகளின் தாள்களைத் திறந்து விடு. மாமியே! நீங்கள் உங்கள் மகளைத் துயிலெழுப்புங்கள். உங்கள் மகள் வாய் பேசாத ஊமையா? அல்லது காது கேளாத செவிடியா? அல்லது களைப்பாக இருக்கிறாளா? காவலில் வைக்கப்பட்டாளா? நெடுநேரம் தூங்கும்படி மந்த்ரத்தால் கட்டப்பட்டாளா? நாங்கள் மாமாயன் (ஆச்சர்யமான செயல்கள உடையவன்), மாதவன் (லக்ஷ்மீபதி), வைகுந்தன் (ஸ்ரீவைகுண்டநாதன்) என்று எம்பெருமானின் திருநாமங்கள் பலவற்றைச் சொல்லிவிட்டோம். இருந்தும் அவள் எழவில்லையே!

பத்தாம் பாசுரம். இதில் கண்ணனுக்குப் பிரியமான ஒரு கோபிகையை எழுப்புகிறாள். இவள் எம்பெருமானே உபாயம் என்பதில் உறுதியுள்ள ஸித்த ஸாதன நிஷ்டை, இதனால் அவனால் மிகவும் விரும்பப்படுபவள்.

நோற்றுச் சுவர்க்கம் புகுகின்ற அம்மனாய்
      மாற்றமும் தாராரோ வாசல் திறவாதார்?
நாற்றத் துழாய் முடி நாராயணன் நம்மால்
      போற்றப் பறை தரும் புண்ணியனால் பண்டு ஒருநாள்
கூற்றத்தின் வாய்வீழ்ந்த கும்பகரணனும்
      தோற்றும் உனக்கே பெருந்துயில்தான் தந்தானோ?
ஆற்ற அனந்தல் உடையாய் அருங்கலமே
      தேற்றமாய் வந்து திற ஏலோர் எம்பாவாய்

நோன்பு நோற்று ஸ்வர்கத்தை இடைவிடாமல் அனுபவிக்கும் பெண்ணே! கதவைத்தான் திறக்கவில்லை, உள்ளிருந்து ஒரு பதில் வார்த்தையாவது பேச மாட்டார்களோ? நறுமணம் வீசும் திருத்துழாய் மாலையை தன் கிரீடத்திலே சூடியுள்ளவனும், நாராயணன் என்ற திருநாமத்தை உடையவனும், நம்மால் பல்லாண்டு பாடப்பட்டு நமக்குக் கைங்கர்யத்தைக் கொடுப்பவனுமான் எம்பெருமானாலே முற்காலத்தில் யமன் வாயில் விழுந்த (மரணம் அடைந்த) கும்பகர்ணனும் உன்னிடத்தில் தோற்று தன்னுடைய பெருந்தூக்கத்தை உனக்குக் கொடுத்தானோ? அழகிய உறக்கத்தை உடையவளே! கிடைத்தற்கரிய ஆபரணம் போன்றவளே! தெளிந்து வந்து கதவைத் திற.

பதினோறாம் பாசுரம். இதில் கண்ணனைப் போலே வ்ருந்தாவனத்திலேயே மிகவும் விரும்பப்படும் ஒரு கோபிகையை எழுப்புகிறாள். இப்பாசுரத்தில் வர்ணாச்ரம தர்மங்கள் முறையாகக் கடைபிடிக்கப்பட வேண்டிய அவச்யம் காட்டப்பட்டுள்ளது.

கற்றுக் கறவைக் கணங்கள் பல கறந்து
      செற்றார் திறல் அழியச் சென்று செருச் செய்யும்
குற்றம் ஒன்று இல்லாத கோவலர்தம் பொற்கொடியே
      புற்றரவு அல்குல் புனமயிலே போதராய்
சுற்றத்துத் தோழிமார் எல்லாரும் வந்து நின்
      முற்றம் புகுந்து முகில்வண்ணன் பேர் பாடச்
சிற்றாதே பேசாதே செல்வப் பெண்டாட்டி நீ
      எற்றுக்கு உறங்கும் பொருள்? ஏலோர் எம்பாவாய்

இளமை மாறாத பசுக்களின் பல கூட்டங்களையும் கறப்பவர்களாய், எதிர்ப்பவர்களுடைய பலம் அழியும்படி அவர்களிடத்துக்கே போய் போர் புரிபவர்களாய் குற்றமற்றவர்களான இடையர்களுடைய குலத்தில் பிறந்த பொற்கொடியைப் போன்றவளே! புற்றில் இருக்கும் பாம்பின் படம்போலே விரிந்திருக்கும் இடை ப்ரதேசத்தை உடையவளாய், தன் நிலத்திலே இருக்கும் மயில் போன்றவளே! வெளியே புறப்பட்டு வா. உனக்கு உறவினர்களான தோழிகள் எல்லோரும் வந்து உன் மாளிகையின் முற்றத்திலே புகுந்து நீல மேக வண்ணனான கண்ணன் எம்பெருமானுடைய திருநாமங்களைப் பாடியும் எங்கள் அன்புக்குப் பாத்திரமான நீ அசையாமலும் பேசாமலும் உறங்குவது எதற்காகவவோ?

பன்னிரண்டாம் பாசுரம். இதில் கண்ணன் எம்பெருமானுக்கு நெருங்கிய தோழனும் வர்ணாச்ரம தர்மங்களை அனுஷ்டிக்காத ஒரு இடையனுமான ஒருவனின் தங்கையான ஒரு கோபிகையை எழுப்புகிறாள். ஒருவன் எம்பெருமானுக்கே எப்பொழுதும் அன்புடன் கைங்கர்யம் செய்து கொண்டிருந்தால் அவனுக்கு வர்ணாச்ரம தர்மங்கள் முக்யமன்று. ஆனால் எப்பொழுது கைங்கர்யத்தை முடித்துத் தன் செயல்களை ஆரம்பிக்கிறானோ அப்பொழுது அவனுக்கு மீண்டும் வர்ணாச்ரம தர்மங்கள் முக்யத்துவம் பெறும்.

கனைத்து இளங்கற்று எருமை கன்றுக்கு இரங்கி
      நினைத்து முலை வழியே நின்று பால் சோர
நனைத்து இல்லம் சேறு ஆக்கும் நற்செல்வன் தங்காய்
      பனித் தலை வீழ நின் வாசல் கடை பற்றி
சினத்தினால் தென் இலங்கைக் கோமானைச் செற்ற
      மனத்துக்கு இனியானைப் பாடவும் நீ வாய் திறவாய்
இனித் தான் எழுந்திராய் ஈது என்ன பேர் உறக்கம்
  அனைத்து இல்லத்தாரும் அறிந்து ஏலோர் எம்பாவாய்

இளங்கன்றுகளை உடைய எருமைகளானவை கதறிக்கொண்டு தம் கன்றுகளிடம் இரக்கம் கொண்டு அக்கன்றுகளை நினைத்து தம் முலைகளில் பாலைப் பெருக்க, அதனாலே வீடு முதுவதும் ஈரமாகி சேறாக்கும்படி இருக்கக்கூடிய, க்ருஷ்ண கைங்கர்யம் என்கிற உயர்ந்த செல்வத்தை உடையவனின் தங்கையே! எங்கள் தலையிலே பனி பெய்யும்படிக்கு உன்னுடைய் வீட்டின் வாசலைப் பிடித்துக்கொண்டு, அழகியதான இலங்கைக்குத் தலைவனான ராவணனை கோபத்தாலே கொன்றவனாய், மனதுக்கு இனிமையைக் கொடுப்பவனான ராமன் எம்பெருமானை நாங்கள் பாடியபோதும் நீ பேசவில்லை. இனியாவது எழுந்திரு. இது என்ன ஒரு பெரிய உறக்கம்? திருவாய்ப்பாடியில் உள்ள அனைத்து வீட்டில் இருப்பவரும் உன்னுடைய தூக்கத்தை அறிந்து கொண்டுவிட்டனர்.

பதிமூன்றாம் பாசுரம். இதில் தன் கண்களின் அழகைத் தானே ஏகாந்தத்தில் ரசித்துக்கொள்ளும் ஒரு கோபிகையை எழுப்புகிறாள். கண்கள் பொதுவாக ஞானத்தைக் குறிக்கும் என்பதால் இவள் எம்பெருமான் விஷயத்தில் பூர்ண ஞானம் உடையவள். இவள் கண்ணன் தானே இவளைத் தேடி வருவான் என்று நினைத்திருக்கிறாள். கண்ணன் அரவிந்தலோசனன் என்று சொல்லப்பட்டிருப்பதால் இவள் அவனுக்குத் தகுதியான கண்ணழகு படைத்தவள்.

புள்ளின் வாய் கீண்டானைப் பொல்லா அரக்கனைக்
     கிள்ளிக் களைந்தானைக் கீர்த்திமை பாடிப் போய்
பிள்ளைகள் எல்லாரும் பாவைக்களம் புக்கார்
     வெள்ளி எழுந்து வியாழம் உறங்கிற்று
புள்ளும் சிலம்பின காண் போது அரிக் கண்ணினாய்
     குள்ளக் குளிரக் குடைந்து நீராடாதே
பள்ளிக் கிடத்தியோ? பாவாய் நீ நன்னாளால்
     கள்ளம் தவிர்ந்து கலந்து ஏலோர் எம்பாவாய்

கொக்கு வடிவில் வந்த பகாஸுரனுடைய வாயைக் கிழித்துக் கொன்றவனும் தீமைகளுக்கு இருப்பிடமான ராவணனை விளையாட்டாக அழித்தவனுமான எம்பெருமானுடைய வீரச்செயல்களைப் பாடிக்கொண்டு சென்று, எல்லாப் பெண்களும் நோன்பு நோற்கக் குறித்த இடத்துக்குச் சென்று புகுந்தனர். சுக்ரன் மேலெழுந்து, குரு அஸ்தமித்தது. பறவைகளும் இரை தேடச் சிதறிச்செல்கின்றன. பூவையும் மானையும் ஒத்த கண்ணை உடையவளே! இயற்கையாகவே பெண்மையைப் பெற்றவளே! நீ இந்த நன்னாளில் கள்ளத்தை (எம்பெருமானைத் தனியே அனுபவிப்பது) விட்டு, எங்களோடு சேர்ந்து மிகவும் குளிர்ந்திருக்கும் நீரில் நன்றாக நீராடாமல், படுக்கையில் படுத்து உறங்குகின்றாயோ?

பதினான்காம் பாசுரம். இதில் தான் வந்து எல்லோரையும் எழுப்புவேன் என்று வாக்களித்து அதை மறந்து தன் வீட்டிலேயே படுத்திருக்கும் ஒரு கோபிகையை எழுப்புகிறாள்.

உங்கள் புழைக்கடைத் தோட்டத்து வாவியுள்
      செங்கழுநீர் வாய் நெகிழ்ந்து ஆம்பல் வாய் கூம்பின காண்
செங்கற்பொடிக் கூறை வெண்பல் தவத்தவர்
      தங்கள் திருக்கோயில் சங்கிடுவான் போதந்தார்
எங்களை முன்னம் எழுப்புவான் வாய் பேசும்
      நங்காய் எழுந்திராய் நாணாதாய் நாவுடையாய்
சங்கொடு சக்கரம் ஏந்தும் தடக்கையன்
      பங்கயக் கண்ணானைப் பாடு ஏலோர் எம்பாவாய்

எங்களை முன்னதாக வந்து எழுப்புவதாக வாயாலே சபதம் செய்த பரிபூர்ணையே! வெட்கமற்றவளே! நன்றாகப் பேசக் கூடியவளே! உங்கள் புழைக்கடையில் இருக்கும் தோட்டத்தில் இருக்கும் குளத்தினுள் செங்கழுநீர் புஷ்பங்கள் மலர்ந்து கருநெய்தல் புஷ்பங்கள் குவிந்துகொண்டன பார்! காவி உடையை அணிந்தவரும் வெளுத்த பற்களையும் உடைய தபோ வேஷத்தை உடைய ஸந்யாஸிகளும் தங்களுடைய தெய்வ ஸந்நிதிகளில், சங்கு ஊதுகைக்காகப் போகின்றனர். திருவாழியையும் திருச்சங்கையும் அழகாக தரிக்கும் பெரிய கைகளை உடையவனாய், அழகிய செந்தாமரைக் கண்களை உடையவனான ஸர்வேச்வரனை பாடுவதற்காக எழுந்திரு.

பதினைந்தாம் பாசுரம். இதில் ஆண்டாளும் அவள் தோழிகளும் தன் திருமாளிகைக்கு வருவதான அழகிய காட்சியைக் காண ஆவலுடன் காத்திருக்கும் ஒரு கோபிகையை எழுப்புகிறாள்.

எல்லே இளங்கிளியே இன்னம் உறங்குதியோ
     சில் என்று அழையேன்மின் நங்கைமீர் போதர்கின்றேன்
வல்லை உன் கட்டுரைகள் பண்டே உன் வாய் அறிதும்
     வல்லீர்கள் நீங்களே நானே தான் ஆயிடுக
ஒல்லை நீ போதாய் உனக்கு என்ன வேறு உடையை?
     எல்லாரும் போந்தாரோ? போந்தார் போந்து எண்ணிக்கொள்
வல் ஆனை கொன்றானை மாற்றாரை மாற்று அழிக்க
      வல்லானை மாயனைப் பாடு ஏலோர் எம்பாவாய்

வெளியே இருப்பவர்கள்: இளமை பொருந்திய கிளி போன்றிருப்பவளே! என்னே உன் பேச்சின் இனிமை! இங்கு எல்லோரும் வந்த பின்பும், நீ உறங்குகிறாயோ?

உள்ளே இருப்பவள்: பரிபூர்ணைகளான பெண்களே! இப்படிக் கோபத்துடன் அழைக்காதீர்கள். இப்பொழுதே புறப்பட்டு வருகின்றேன்.

வெளியே இருப்பவர்கள்: நீ பேச்சில் சிறந்தவள். உன்னுடைய கடும்வார்த்தைகளையும் உன்னுடைய வாயையும் நெடுங்காலமாகவே நாங்கள் அறிவோம்.

உள்ளே இருப்பவள்: நீங்களே பேச்சில் வல்லவர்கள்! நான் செய்வதே தவறாக இருக்கட்டும். நான் இப்பொழுது என்ன செய்ய வேண்டும்.

வெளியே இருப்பவர்கள்: நீ விரைவில் எழுந்திரு. உனக்கு மட்டும் என்ன வேறு ஒரு தனிப் பலனா?

உள்ளே இருப்பவள்: வரவேண்டியவர்கள் எல்லோரும் வந்தாயிற்றா?

வெளியே இருப்பவர்கள்: எல்லோரும் வந்தாயிற்று. நீயே வந்து எண்ணிப் பார்த்துக் கொள்.

உள்ளே இருப்பவள்: நான் வெளியில் வந்து என்ன செய்ய?

வெளியே இருப்பவர்கள்: வலிய ஆனையைக் கொன்றவனும், எதிரிகளை வலிமை அற்றவர்களாகச் செய்ய வல்லவனும் ஆச்சர்யமான செயல்களையும் உடையவனான கண்ணனை பாடுவதற்காக எழுந்திருந்து வெளியே வா.

அடியேன் ஸாரதி ராமானுஜ தாஸன்

வலைத்தளம் –  http://divyaprabandham.koyil.org

ப்ரமேயம் (குறிக்கோள்) – http://koyil.org
ப்ரமாணம் (க்ரந்தங்கள்) – http://srivaishnavagranthams.wordpress.com
ப்ரமாதா (ஆசார்யர்கள்) – http://acharyas.koyil.org
ஸ்ரீவைஷ்ணவக் கல்வி வலைத்தளம் – http://pillai.koyil.org

iyaRpA siRiya thirumadal

siRiya thirumadal – 37 – IrA viduththu

Published by:

SrI:  SrImathE SatakOpAya nama:  SrImathE rAmAnujAya nama:  SrImath varavaramunayE nama:

Full Series

<< Previous

Ira viduththu avatku mUththOnai vennaragam                                40
sErA vagaiyE silai kuniththAn – sendhuvarvAy

Word by Word Meanings

IrA viduththu – severed and drove [sUrpaNakA]
avatku mUththOnai – kara, her elder brother
vem naragam – for him to go now to another cruel narakam (hell)
sErA vagaiyE silai kuniththAn – he [SrI rAma] stood with his bow drawn, giving all sorts of troubles which kara would undergo in narakam such that he need not experience more troubles (in another narakam more cruel than this)
sem thuvar vAy – one who has very reddish lips

vyAkyAnam

IrA viduththu – chased her away, after cutting her nose and ears. The sharpness of the sword was indicated in the term kUrArndha vAL. The roughness of the body, which made it difficult to cut, is indicated in the term IrA (cut).

IrA viduththu – unlike the way when a girl leaves her parents’ place for her husband’s place, when she leaves her husband’s place for her parents’ place, isn’t it customary to decorate her well! In the same way, he [SrI rAma] decorated her [sUrpaNakA] and sent to her parents’ [here, brothers’] place. Even though she desired the lord of all the worlds, since she was inimical towards pirAtti, she lost her limbs. Thus, the implication here is that even if one has desire in matters related to bhagavAn, if one commits an offence towards his devotees, what happened for sUrpaNakA only will result. In SrI vishNu purANam 5-3-20 . . .22, the story of chinthayanthi (a girl in thiruvAyppAdi, SrI gOkulam) has been narrated “kAchichchAvasathasyAnthE sthithvA dhrushtvA bahirgurUn I thanmayathvEna gOvindham dhadhyau meelitha lOchanA II thachchinthAvimalAhlAdhakhshINa puNyachayA thadhA I thadhaprApthimahAdhu:kkavileenASEshapAthakA II chinthayanthi jagathsUthim parabrahma svarUpiNam I niruchchvAsathayA mukthim gathAnyA gOpakanyakA II” (Another herds-girl, (on hearing the music from flute), seeing the elders in the way, stayed inside the house itself (out of fear) and meditated on kaNNa through her mind. At the same moment, since she felt unblemished happiness as she thought of the supreme being, all her puNya (virtues) got eliminated. Since she could not see him in person, all her pApa (sins) got eliminated. Since she kept meditating on the supreme entity, who is the cause for all the worlds, she stopped breathing (having got both her sins and virtues eliminated) and attained liberation). Though chinthayanthi too desired the same supreme entity whom sUrpaNakA desired, since she did not commit any offence, she attained the highest benefit.

viduththu – letting her to go. Making her to fall at the feet of kara [her brother] exclaiming “tharuNau rUpasampannau” as mentioned in SrI rAmAyaNam AraNya kANdam 19-14 (SrI rAma and lakshmaNa are youthful and handsome), thus recounting their greatness.

avatku mUththOnai – in the case of favourable ones (emperumAn’s devotees), just as it has been said in thiruvAimozhi 2-7-1 “kEsavan thamar kIzhmEl emar EzhEzh piRappum mAsadhiridhu peRRu” (those who are related to me and who are devotees of kEsavan, in seven generations gone by, seven generations including me and in seven generations coming after me, obtained greatness like this), emperumAn’s mercy will not stop with his devotee alone, but will extend to those who are related to such devotee. In the same way, his anger towards the unfavourable ones (those who consider emperumAn as their enemy) will not stop with them but extend to those who are related to them [thus, the anger towards sUrpaNaka for showing her cruelness towards sIthAppirAtti went towards her elder brothers too].

vennaragam sErA vagaiyE silai kuniththAn – when kara [incited by sUrpaNakA] entered the battlefield, he saw SrI ramapirAn with his curved bow drawn, ready for battle. After seeing such a sight, there was no need to go to another hell and experience hardships. SrI rAma ensured that he suffered all the hardships here itself. When nanjIyar was in mElakkOttai (present day thirunArAyaNapuram), still in gruhasthASramam (leading a married life, with the name of SrI mAdhavan), before he came under the tutelage of SrI parAsara bhattar, there was a discussion about this prabandham. Some people interpreted the meaning for this verse as “SrI rAma drew his bow such that kara entered valorous heaven without having the need to enter narakam”. However, the context here is about how emperumAn was dealing with those who are unfavourable to him. Both the verse before this (hurting sUrpaNakA) and the verse following this (killing rAvaNa) deal with hurting the unfavourable ones. Hence it is inappropriate that the verse in between the two could speak about sending someone to the valorous heaven. nanjIyar asked one of the disciples of bhattar who was there “How will bhattar mercifully explain this verse?” and that disciple responded by saying “SrI rAma had drawn the bow in such a way that for kara who saw Sri rAma with drawn bow, there was no hell more cruel than that sight ”. Hearing this, the longing to see bhattar who had given such an explanation would increase in nanjIyar. In later years, nanjIyar did surrender to the divine feet of SrI parAsara bhattar.

In the next article, we will discuss the next part of this prabandham.

adiyEn krishNa rAmAnuja dhAsan

archived in http://divyaprabandham.koyil.org

pramEyam (goal) – http://koyil.org
pramANam (scriptures) – http://granthams.koyil.org
pramAthA (preceptors) – http://acharyas.koyil.org
SrIvaishNava education/kids portal – http://pillai.koyil.org

Other telugu varavaramuni dhinacharyA

ఉత్తర దినచర్య శ్లోకం 8 – అగ్రే పశ్చాదుపరి

Published by:

శ్రీ:
శ్రీమతే శఠకోపాయ నమ:
శ్రీమతే రామానుజాయ నమ:
శ్రీమద్వరవరమునయే నమ:

శ్రీ వరవరముని దినచర్య

<< స్లోకం 7

శ్లోకము

అగ్రే పశ్చా దుపరి పరితో భూతలం పార్శ్వతో మే 

మౌళౌ వక్త్రే వపుషి సకలే మానసామ్భోరుహే చ !

పశ్యన్ పశ్యన్ వరవరమునే ! దివ్యమంఘ్రిద్వయం తే 

నిత్యం మజ్జన్నమృత జలధౌ నిస్తరేయం భవాబ్ధిమ్ !!

ప్రతిపదార్థము:

హే వరవరమునే ! = స్వామి వరవరముని 

తే = తమరి 

దివ్యం = దివ్యమైన 

అంఘ్రి ద్వయం = శ్రీపాద జంట 

అగ్రే = ముందర 

పశ్చాత్  = వెనుక 

భూతలం పరితః = భూమి నలువైపులా 

మే పార్శ్వతః = దాసుడి ఇరుపక్కల 

మౌళౌ = తలలోపైన  

వక్త్రే = ముఖముపైన 

సకలే వపుషి = సమస్త శరీరభాగాలలోను  

మానసామ్భోరుహే చ = హృదయ కమలములోను 

పశ్యన్ పశ్యన్ = ఎడతెగని స్పష్టమైన చూపులు

అమృత జలధౌ = అమృతమయమైన కడలిలో 

మజ్జన్ = మునిగి 

భవాబ్దిమ్ నిస్తరేయం = జనన మరణ చక్రాన్ని దాటాలని కోరుకుంటున్నాను.

భావము:

“ గురుపాదాంభుజం ధ్యాయేత్ గురోరన్యం నభావయేత్ “ (ప్రపంచ సారం ) (ఆచార్యుల శ్రీపాదాలను ధ్యానించాలి ఆచార్యులను తప్ప ఇతరములను ధ్యానించరాదు.)అన్న ప్రమాణమును ఇక్కడ గుర్తు చేసుకోవాలి. ఒక కడలిలో మునిగిపోతున్నవాడు మరొక కడలిని దాటడానికి ప్రయత్నించటం ఆశ్చర్యాన్ని కలిగించవచ్చు. కానీ ఆచార్యుల  దివ్యమైన శ్రీపాదాలను ధ్యానం చేస్తున్న భావనాప్రకర్ష యొక్కమహిమవలన సకలము సాధ్యమే అవుతుంది. ఇందులో అ సాధ్యమేది లేదు అంటున్నారు ఆచార్యభక్తాగ్రేసులైన ఈ వ్యాఖ్యాత అయిన తిరుమళిశై అణ్ణావప్పంగార్ స్వామి .

‘భగవతా ఆత్మీయం శ్రీమత్ పాదారవిందయుగళం శిరసి కృతం ధ్యాత్వా అమృత సాకారంతర్నిమగ్న సర్వావయవ సుఖమాసీత ‘ (భగవంతుడి శ్రీపాదారవిందయుగళం తన శిరశ్శు మీద ఉంచినట్లుగా భావన చేసి ఆనందమయమైన అమృతసాగరంలో సమస్త అవయవములు మునిగిఉండటం వలన అంతులేని సుఖమును అనుభవించవచ్చు ) అని శ్రీవైకుంఠగద్యంలో భగవద్రామానుజాచార్యులు భగవంతుడి పరంగా చెప్పగా ఇక్కడ వీరు ఆచార్య పరంగా చెప్పారు. 

అడియేన్ చూడామణి రామానుజ దాసి.

మూలము : http://divyaprabandham.koyil.org/index.php/2016/09/uththara-dhinacharya-8/

పొందుపరిచిన స్థానము: http://divyaprabandham.koyil.org/

ప్రమేయము (గమ్యము) – http://koyil.org
ప్రమాణము (ప్రమాణ గ్రంథములు) – http://granthams.koyil.org
ప్రమాత (ఆచార్యులు) – http://acharyas.koyil.org
శ్రీవైష్ణవ విద్య / పిల్లల కోసం– http://pillai.koyil.org


Other

திருப்பாவை – எளிய விளக்கவுரை – பாசுரங்கள் 1 – 5

Published by:

ஸ்ரீ:  ஸ்ரீமதே சடகோபாய நம:  ஸ்ரீமதே ராமாநுஜாய நம:  ஸ்ரீமத் வரவரமுநயே நம:

திருப்பாவை

<< தனியன்கள்

முதல் பாசுரம். ஆண்டாள் காலத்தையும், தன் க்ருஷ்ணானுபவத்தில் உதவும் கோப கோபிகைகளையும், உபாய (வழி) உபேயங்களான (லக்ஷ்யம்) எம்பெருமானையும் கொண்டாடி, க்ருஷ்ணானுபவதுக்காக மார்க்ழி நோன்பை நோற்பதாக ஸங்கல்பம் செய்து தொடங்குகிறாள்.

மார்கழித் திங்கள் மதி நிறைந்த நன்னாளால்
      நீராடப் போதுவீர் போதுமினோ நேரிழையீர்
சீர் மல்கும் ஆய்ப்பாடிச் செல்வச் சிறுமீர்காள்
      கூர் வேற்கொடுந்தொழிலன் நந்தகோபன் குமரன்
ஏர் ஆர்ந்த கண்ணி யசோதை இளஞ்சிங்கம்
      கார் மேனிச் செங்கண் கதிர்மதியம் போல் முகத்தான்
நாராயணனே நமக்கே பறை தருவான்
     பாரோர் புகழப் படிந்து ஏலோர் எம்பாவாய்

செல்வம் நிறைந்துள்ள திருவாய்ப்பாடியில் இருக்கும் க்ருஷ்ண கைங்கர்யம் என்னும் செல்வத்தை உடைய இளம் பெண்களே! சிறந்த ஆபரணங்களை அணிந்துள்ளவர்களே! மார்கழி பௌர்ணமி தினத்தில் நல்ல நாள் அமைந்துள்ளது. கூர்மையான வேலை உடையவரும் கண்ணனுக்குத் தீங்குபுரியும் ஜந்துக்களை அழிக்கும் கொடுஞ்செயலை உடையவருமான நந்தகோபருக்கு அடங்கிய பிள்ளையும் அழகு பொருந்திய கண்களையுடைய யசோதைப் பிராட்டியின் சிங்கக்குட்டி போன்றவனும் கறுத்த மேகத்தைப் போன்ற திருமேனியையும் சிவந்த கண்களையும் ஸூர்யனையும் சந்த்ரனையும் போன்ற முகத்தையும் உடையவனுமான கண்ணனான நாராயணன் எம்பெருமானே அடியார்களான நமக்கே கைங்கர்யத்தைக் கொடுப்பவன். ஆகையால், இவ்வுலகோர் எல்லோரும் புகழும்படி க்ருஷ்ணானுபவத்தில் நன்கு நீராட விருப்பம் உள்ளவர்களே! வாருங்கள்.

இரண்டாம் பாசுரம். க்ருஷ்ணானுபவத்தில் ஈடுபடும்போது நோன்புக்கு அங்கமாக எதைச் செய்யலாம் எதைச் செய்யக்கூடாது என்பதை அறிவிக்கிறாள். “மேலையார் செய்வனகள்” என்று பெரியோர்களான பூர்வாசார்யர்களின் நடத்தையே ப்ரபன்னர்களான நமக்கு வழி என்கிறாள்.

வையத்து வாழ்வீர்காள் நாமும் நம் பாவைக்குச்
       செய்யும் கிரிசைகள் கேளீரோ பாற்கடலுள்
பையத் துயின்ற பரமன் அடி பாடி
       நெய் உண்ணோம் பால் உண்ணோம் நாட்காலே நீராடி
மையிட்டு எழுதோம் மலர் இட்டு நாம் முடியோம்
       செய்யாதன செய்யோம் தீக்குறளை சென்று ஓதோம்
ஐயமும் பிச்சையும் ஆந்தனையும் கைகாட்டி
       உய்யுமாறு எண்ணி உகந்து ஏலோர் எம்பாவாய்

இவ்வுலகிலே வாழப்பிறந்தவர்களே! நாமும் உஜ்ஜீவனத்துக்கான வழியை உணர்ந்து நோன்புக்காக மகிழ்ச்சியுடன் செய்ய வேண்டிய செயல்களைக் கேளுங்கள். திருப்பாற்கடலில் பள்ளிகொள்கின்ற ஸர்வேச்வரனின் திருவடிகளைப் பாடுவோம். நெய்யும் பாலும் உண்ணமாட்டோம். அதிகாலையில் எழுந்து நீராடுவோம். ஆனால் கண்ணுக்கு மையும் தலையில் பூவும் அணிய மாட்டோம். நம் பெரியோர்கள் செய்யாதவைகளை நாமும் செய்ய மாட்டோம். மற்றவர்களைப் பற்றிக் கோள் சொல்ல மாட்டோம். தகுந்தவர்களுக்கு தானமும் தேவையுள்ளவர்களுக்கு பிக்ஷையும் அவர்கள் கொள்ளும் அளவுக்குக் கொடுப்போம்.

மூன்றாம் பாசுரம். வ்ருந்தாவனத்தில் இருப்பவர்கள் தன் க்ருஷ்ணானுபவத்துக்கு அனுமதி அளிப்பதால் அவர்கள் அனைவருக்கும் நன்மைகள் விளைய வேண்டும் என்று ப்ரார்த்திக்கிறாள். எல்லோருக்கும் க்ருஷ்ணானுபவம் கிடைக்க வேண்டும் என்பதே உள்ளர்த்தம்.

ஓங்கி உலகு அளந்த உத்தமன் பேர் பாடி
      நாங்கள் நம் பாவைக்குச் சாற்றி நீர் ஆடினால்
தீங்கு இன்றி நாடு எல்லாம் திங்கள் மும்மாரி பெய்து
      ஒங்கு பெருஞ்செந்நெல் ஊடு கயல் உகளப்
பூங்குவளைப் போதில் பொறிவண்டு கண்படுப்பத்
      தேங்காதே புக்கு இருந்து சீர்த்த முலை பற்றி
வாங்கக் குடம் நிறைக்கும் வள்ளல் பெரும் பசுக்கள்
      நீங்காத செல்வம் நிறைந்து ஏலோர் எம்பாவாய்

உயர வளர்ந்து திருவுலகளந்தருளின புருஷோத்தமனுடைய திருநாமங்களை நாங்கள் பாடி எங்கள் நோன்புக்காக என்ற காரணத்தைச்சொல்லி நீராடுவோம். அவ்வாறு செய்தால் தேசமெங்கும் ஒரு தீமையும் இல்லாமல் மாதந்தோறும் மூன்று முறை மழை பெய்திட, அதனாலே உயர்ந்து நன்றாக வளர்ந்திருக்கும் செந்நெற்பயிர்களின் நடுவே கயல் மீன்கள் துள்ள, அழகிய புள்ளிகளை உடைய வண்டுகள் அழகிய கருநெய்தல் பூக்களிலே உறங்க, அவ்வூரில் இருக்கும் வள்ளல் தன்மையை உடைய பெருத்திருக்கும் பசுக்களைத் தயங்காமல் சென்றடைந்து, நிலையாக இருந்து, அவற்றின் பருத்த முலைகளை அணைத்துக் கறக்க, குடங்கள் பாலாலே நிரம்பி வழியும். இப்படிப்பட்ட அழியாத செல்வம் நிறைந்து இருக்கும்.

நான்காம் பாசுரம். வ்ருந்தாவனத்தில் இருப்பவர்கள் செழிப்புடன் இருந்து க்ருஷ்ணானுபவம் செய்ய மழைக்கு தேவதையான பர்ஜந்யனை மாதம் மூன்று முறை (ப்ராஹ்மணர்களுக்காக, ராஜாவுக்காக, பத்தினிகளுக்காக) மழை பொழியுமாறு ஆணையிடுகிறாள்.

ஆழி மழைக் கண்ணா ஒன்று நீ கை கரவேல்
    ஆழியுள் புக்கு முகந்துகொடு ஆர்த்து ஏறி
ஊழி முதல்வன் உருவம்போல் மெய் கறுத்து
    பாழியந்தோள் உடைப் பற்பநாபன் கையில்
ஆழிபோல் மின்னி வலம்புரிபோல் நின்று அதிர்ந்து
    தாழாதே சார்ங்கம் உதைத்த சரமழைபோல்
வாழ உலகினில் பெய்திடாய் நாங்களும்
    மார்கழி நீர் ஆட மகிழ்ந்து ஏலோர் எம்பாவாய்

கடல்போலே ஆழமான தன்மையை உடைய மழைக்குத் தலைவனான வருணனே! நீ சிறிதும் மறைக்கக்கூடாது. கடலில் புகுந்து அங்குள்ள நீரை எடுத்துக்கொண்டு இடி இடித்துக்கொண்டு, வானத்தில் ஏறி, காலம் முதலான எல்லாப் பதார்த்தங்களுக்கும் தலைவனான எம்பெருமானின் திருமேனிபோலே உடம்பு கறுத்து, பெருமையையும் அழகிய தோள்களையும் உடையவனும் திருநாபீகமலத்தை உடையவனுமான எம்பெருமானின் திருக்கையிலே இருக்கும் திருவாழியைப் போலே மின்னி, மற்றொரு கையில் இருக்கும் திருச்சங்கைப் போலே நிலைநின்று முழங்கி, கால தாமதம் செய்யாமல் ஸ்ரீ சார்ங்கம் என்னும் வில்லாலே ஏற்பட்ட அம்பு மழைபோல், இவ்வுலகில் உள்ளவர்கள் உஜ்ஜீவிக்கும்படியும், நோன்பை அனுஷ்டிக்கும் நாங்களும் ஸந்தோஷத்துடன் மார்கழி நீராடும்படியாகவும், மழையைப் பெய்வாயாக.

ஐந்தாம் பாசுரம். நாம ஸங்கீர்த்தனத்தில் தொடர்ந்து ஈடுபட்டால் கர்மங்கள் முழுமையாகத் தொலையும் என்று காண்பிக்கிறாள். முன் செய்த வினைகள் தீயினில் போட்ட பஞ்சு போலே அழியும், இனி வரும் வினைகள் தாமரையில் தண்ணீர் போலே ஒட்டாமல் விலகும். இங்கே முக்யமாகப் புரிந்து கொள்ள வேண்டியது – முன் செய்த வினைகளை எம்பெருமான் முழுமையாக விலக்குகிறான். ஆனால் வரும் காலத்தில் தெரியாமல் செய்யும் வினைகளை விலக்குகிறான், ஆனால் தெரிந்து செய்யும் வினைகளை அனுபவித்தே தீர்க்கும்படி செய்கிறான்.

மாயனை மன்னு வடமதுரை மைந்தனைத்
    தூய பெருநீர் யமுனைத் துறைவனை
ஆயர் குலத்தினில் தோன்றும் அணி விளக்கைத்
    தாயைக் குடல் விளக்கம் செய்த தாமோதரனை
தூயோமாய் வந்து நாம் தூமலர் தூவித் தொழுது
    வாயினால் பாடி மனத்தினால் சிந்திக்க
போய பிழையும் புகுதருவான் நின்றனவும்
    தீயினில் தூசு ஆகும் செப்பு ஏலோர் எம்பாவாய்

ஆச்சர்யமான செயல்களை உடையவனும், விளங்கிகொண்டிருக்கும் வட மதுரைக்கு மன்னனும், பரிசுத்தமானதும், ஆழம் மிக்கிருப்பதுமான நீரை உடைய யமுனைக்கரையிலே விளையாடுபவனும், இடையர் குலத்தில் அவதரித்த மங்கள தீபம் போன்றவனும், யசோதைப் பிராட்டியின் திருவயிற்றுக்குப் பெருமை சேர்த்தவனுமான தாமோதரனை, நாம் பரிசுத்தர்களாகக் கிட்டி, நல்ல மலர்களைத் தூவி வணங்கி, வாயாரப் பாடி, மனதாலே த்யானிக்க, முன் செய்த வினைகளும், பிற்காலத்தில் வரும் பாபங்களும் நெருப்பிலே பட்ட பஞ்சு போலே உருவழிந்து போகும். ஆகையால் அவனைப் பாடு.

ஆக, முதல் ஐந்து பாசுரங்களால், எம்பெருமானின் பர (நாராயணன்), வ்யூஹ (திருப்பாற்கடல் நாதன்), விபவ (த்ரிவிக்ரமன்), அந்தர்யாமி (வருணனுக்கு அந்தர்யாமி), அர்ச்சை (வட மதுரை எம்பெருமான்) ஆகிய நிலைகள் சொல்லப்பட்டன.

அடியேன் ஸாரதி ராமானுஜ தாஸன்

வலைத்தளம் –  http://divyaprabandham.koyil.org

ப்ரமேயம் (குறிக்கோள்) – http://koyil.org
ப்ரமாணம் (க்ரந்தங்கள்) – http://srivaishnavagranthams.wordpress.com
ப்ரமாதா (ஆசார்யர்கள்) – http://acharyas.koyil.org
ஸ்ரீவைஷ்ணவக் கல்வி வலைத்தளம் – http://pillai.koyil.org

Other telugu varavaramuni dhinacharyA

ఉత్తర దినచర్య శ్లోకం 7 – త్వం మే

Published by:

శ్రీ:
శ్రీమతే శఠకోపాయ నమ:
శ్రీమతే రామానుజాయ నమ:
శ్రీమద్వరవరమునయే నమ:

శ్రీ వరవరముని దినచర్య

<< స్లోకం 6

శ్లోకము 

త్వం మే బన్దు: త్వమసి జనకః త్వం సఖా ,దేశికస్త్వం

విద్యా వృత్తం సుకృత మతులం విత్తమ ప్యుత్తమం త్వమ్ !

ఆత్మా శేషీ భవసి భగవన్నాన్తర శ్శాసితా త్వం

యద్వా సర్వం వరవరమునే ! యద్య దాత్మానురూపమ్ !! 

ప్రతి పదార్థము:

హే వరవరమునే = స్వామి వరవరముని 

త్వం = తమరు దాసుడికి 

బన్దు అసి = ఆప్త బంధువు

త్వం జనక అసి = జ్ఞాన భిక్ష పెట్టినందువలన మీరే దాసుడికి తండ్రి 

త్వం సఖా అసి = 1. ఆపదలో ఆదుకునే మిత్రులు 2. భగవదనుభవ కాలంలో తోడూ కూడా మీరే 

త్వం దేశిక అసి = తెలియని విషయాలను తెలియజెప్పే ఆచార్యులు తమరే 

త్వం విద్యా అసి = ఆచార్యులు ప్రేమతో బోధించే విద్య కూడా తమరే

త్వం వృత్తం అసి = ఆచార్యులు బోధించిన విద్య వలన వచ్చిన నడత,నమత్ర  దాని వలన వచ్చే వృత్తం కూడా తమరే

త్వం అతులం సుకృతం అసి = ( స్నేహితులు బంధువుల వలన ధనము ,లాభము మాత్రమే లభిస్తుంది ) అసమానమైన పుణ్యము రావటానికి కారణం తమరే

త్వం వుత్తమం సిద్దం అసి = ఎన్నటికి తొలగి పోనీ ఉన్నతమైన సంపద మీరు .( లోకలోని సంపదలన్నీ కొంత కాలం ఉండి తరవాత పోతాయి. వాటి వలన దుఃఖం మాత్రమే ఏర్పడుతుంది.)

త్వం ఆత్మా అసి = పైన ఉదాహరించిన వాటినన్నిం టిని భరించే ఆత్మ మీరే

త్వం శేషీ భవసి = ఆత్మకు స్వామి కూడా మిరే 

హే భగవన్ = జ్ఞానం ప్రేమ కరుణ అన్నీ అపారంగా కలిగిఉన్న మామునులైన మీరు నాపాలిట భగవంతుడే  

త్వం అన్తర శ్శాసితా అసి = 1. నాలోకి ప్రవేశించి శాసించేది మీరే 2. అంతర అనబడే పరమాత్మను నియమించే అనంతరుడైన జ్ఞానీ కూడా మీరే  

యద్వా = ఇలా ఎన్నని చెప్పగలను?

ఆత్మానురూపమ్ = విరోధిని తొలగించి భగవత్ భాగవత ఆచార్య కైంకర్యములు చేసే భాగ్యమైన ఆత్మానురూపాన్ని  ఇచ్చేది మీరే 

యద్యత్ భవతి = జీవాత్మస్వరూపానికి కావలసినవి ఎమేమున్నాయో 

అసి = అవన్నీ తమరే

భావము; 

బద్నాతి ఇతి బన్దు…..మనల్ని ఎప్పుడూ వదలక మనతో పాటే మన సుఖ దుఖాలన్నీ అనుభవించే బంధువు, సఖుడు , స్నేహితుడు. మనకు కష్టం కలిగినప్పుడు దానిని పోగొట్టేవాడు, మనం భగవదనుభవంలో  ఉన్నప్పుడు ‘ బోధయంతం పరస్పరం’( భగవద్గీత-10-9 ) అన్నట్లు మంచిని బోధించేవాడు. ఇంకా “ తన్జమాగియ తన్దై తాయోడు  తానుమాయ్ “ (3-6-9)అని తిరువాయిమోళిలో అన్నట్లు కాపాడే తండ్రి, తల్లి మరియు స్వయంగా వారు తానే అయ్యారు. ఆళ్వార్లు ‘ నాన్ ‘ అని చెప్పాల్సిన చోట           ‘ తామ్ ‘ అని అంటున్నారు. త్వం ఆత్మా అసి ‘ ……అన్న ప్రయోగానికి ‘ తమరు ఆత్మాగా ఉన్నారు ‘ అని అర్థంగా చెప్పుకోవచ్చు . 

శేషి భవసి,  అన్తర శ్శాసితా భవసి…అన్న మాటలకు నన్ను దాసుడిగా చేసుకున్న వారు,పరమాత్మలా నాలో ప్రవేశించి నియమించే వారు అన్నీ మీరే  అవుతున్నారు అని అంటున్నారు .

అన్తర శ్శాసితా…అన్న ప్రయోగానికి రెండు అర్థాలు చెప్పుకోవచ్చు 1. అన్తరః అంటే అన్తరే భవః మనసులో ఉన్న పరమాత్మ .2. ఆత్మానః అన్తరః…. బృ.ఉప . 5-7-22 లో అన్తరః.అన్న పదానికి ఆత్మకు లోపల ఉండే పరమాత్మ అని అర్థంచెప్పటం వలన . అన్తరస్య అయం …లోపల ఉన్న పరమాత్మ లోపల కూడా ఉండి ఆ  పరమాత్మను నియమించే జ్ఞాని  అని అర్థం. ‘ జ్ఞానీతు ఆత్మైవ మే మతం ‘ ( గీత-7-18) జ్ఞాని తనలో ఉండి తనను నియమించే వాడిగా పరమాత్మ గీతలో తనే చెపుతున్నారు. దీనికి ప్రమాణంగా ‘ యద్వా ..’  ఆత్మకు సమానమైనది మరొకటి ఏది ఉంది? ఏది లేదు. 

త్వం ఆత్మా అసి … తమరే దాసుడిగా మారుతున్నారు, అని వీరు తమకు మామునులతో చెప్పుకున్న సామ్యము  జీవాత్మలన్నింటికీ సామ్యము చెప్పటం కాదు. శేష శేషి భావముతోను నియంతృత్వ భావనతోను ‘ శేషి భవసి అన్తరః శ్శాసితా భవసి….’అని చెప్పటం వలన స్పష్ట మవుతుంది. ఈ ప్రేమ తమకు పరమాత్మతోఉన్న శాస్త్ర సిద్ద మైనది ‘ పీదకవాడై పిరానార్ పిరమ గురువాగి వందు ‘ (పెరియాల్వార్ల తిరుమొళి 5-2-8 )అన్నట్లు మాము నులు పరమాత్మయోక్క అవతారమైనందు వలన వీరు తమకు ఆ మామునులతో సామ్యమును చెప్పుకున్నారని భావించవచ్చు. 

అడియేన్ చూడామణి రామానుజ దాసి.

మూలము : http://divyaprabandham.koyil.org/index.php/2016/09/uththara-dhinacharya-7/

పొందుపరిచిన స్థానము: http://divyaprabandham.koyil.org/

ప్రమేయము (గమ్యము) – http://koyil.org
ప్రమాణము (ప్రమాణ గ్రంథములు) – http://granthams.koyil.org
ప్రమాత (ఆచార్యులు) – http://acharyas.koyil.org
శ్రీవైష్ణవ విద్య / పిల్లల కోసం– http://pillai.koyil.org

iyaRpA siRiya thirumadal

siRiya thirumadal – 36 – kUrArAndha

Published by:

SrI:  SrImathE SatakOpAya nama:  SrImathE rAmAnujAya nama:  SrImath varavaramunayE nama:

Full Series

<< Previous

kUrArndha vALAl kodi mUkkum kAdhiraNdum

Word by Word Meanings

kUrArndha vALAl – with a sharp sword
kodi mUkkum kAdhu iraNdAm – nose which is like a creeper and the two ears

vyAkyAnam

kUrArndha vALAl kodi mUkkum kAdhiraNdum IrA viduththu – while it has been mentioned [in SrI rAmAyaNam] that it was lakshmaNa who disfigured sUrpaNakA, why is it mentioned here that SrI rAma had done that?   Since it has been mentioned in SrI rAmAyaNam AraNya KANdam 34-13 “rAmasya dhakshiNO bAhu:” (lakshmaNa is SrI rAma’s right hand), with lakshmaNa being SrI rAma’s right hand, there is nothing inappropriate in saying the he had done it when his right hand had done it. The meaning implied here is that to punish a person [sUrpaNakA] who had carried out asahyApachAram (deeply offending without a reason), instead of engaging another person, he did it with his right hand.

kUrArndha vALAl – with a sharp sword. While working on the rough body of sUrpaNakA [to disfigure her], to ensure that the bad blood of sUrpaNakA’s did not fall on him, he had used a sharpened sword.

kodi mUkkum kAdhu iraNdAm IrA viduththu – since she had come claiming that she was a match for sIthAppirAtti, she had changed her nose and ears through her magical powers to resemble those of sIthA. He cut those, which were the cause for her vanity.

In the next article, we will discuss the next part of this prabandham.

adiyEn krishNa rAmAnuja dhAsan

archived in http://divyaprabandham.koyil.org

pramEyam (goal) – http://koyil.org
pramANam (scriptures) – http://granthams.koyil.org
pramAthA (preceptors) – http://acharyas.koyil.org
SrIvaishNava education/kids portal – http://pillai.koyil.org

iraNdAm Ayiram thirunedunthANdakam

thirunedunthANdakam – 14

Published by:

SrI:  SrImathE SatakOpAya nama:  SrImathE rAmAnujAya nama:  SrImath varavaramunayE nama:

Full Series

<< previous – 13 – kal eduththu

Introduction

The previous three pAsurams talked about her inability to hear His divine name (as she was in fainted state, and (as she gained a bit of consciousness) in the next pAsuram it was not clear whether she could take in His divine name, and in the previous pAsuram she herself started saying His divine names and as she recited those names, the parrot repeated it. But she thought ‘He who saves during times of danger has not helped us’ and fainted which is said as ‘sOrginRALE’ in previous pAsuram. Seeing this, the parrot, using its common sense, started saying His divine names in the same order, for her to recover from fainted state and sustain herself, the divine names which she taught earlier when she was able to sustain herself.

In this pAsuram, she, after hearing those names, recovers and sustains herself, and rejoices about her parrot by saying ‘vaLarththadhanAl payan peRREn varuga’ (Oh come to me dear parrot! I attained the goal of nurturing and raising you).

muLaikkadhirai kuRunkudiyuL mugilai,
mUvAmUvulagum kadandhappAl mudhAlAy ninRa
aLappariya Aramudhai arangam mEya
andhaNanai andhaNar tham sindhaiyAnai
viLakkoLiyai maradhakaththaith thiruththANkAvil
vehhAvil thirumAlai pAdakk kEttu<
vaLarththadhanAl payan peRREn varugavenRu
madakkiLiyaik kai kUppi vaNanginALE                              14

parakAla nAyaki with madakkiLi

Word by word meaning

muLaikkadhirai – He who is like a young sun
kuRunkudiyuL mugilai – and bright in thirukkurunkudi as a rainy cloud
mUvA mUvulagum kadandhu – and ever present and beyond the three types of worlds
appAl – in paramapadham
mudhalAy ninRa – being present as the leader (for both the worlds (leelA and nithya vithi),
aLappariya – who is not measurable by number (of auspicious qualities of true nature and form)
Ar amudhai – who is like a specal nectar
arangame mEya andhaNanai – who is the ultimate purity, present in great city of thiruvarangam
andhaNar tham sindhaiyAnai – who is having His abode as the mind of vaidhikas (those who live based on the words of vEdhas),
thiruththaNkAvil viLakku oLiyai – who provides dharSan as the deity viLakkoLip perumAL in thiruththaNkA,
maradhakaththai – who is having a beautiful form like the green of gem of emerald,
vehhAvil thirumAlai – who the sarvESvaran, who is the husband of SrIdhEvI, who is in reclining resting pose in thiruvekhA,
pAdak kEttu – as the (parrot) sung (about Him), and she listened (to its pAsurams),
madak kiLiyai – looking at that beautiful parrot,
vaLarththadhanAl payan peRREn varuga enRu – She called it, saying – ‘I got the fulfilment due to nurturing/raising you; come here’
kai kUppi vaNanginAL – and joined her hands in anjali form, and prostrated to it.

vyAkyAnam

muLaikkathirai – This pAsuram includes the divine names in the order in which she had taught the parrot when she was able to sustain herself. Addressing the parrot, “Thou say ‘muLaik kadhir’, thou say ‘kuRungudiyuL mugil’” is how she had taught.

muLaikkathirai – He who is having divine and auspicious form (body) which can be devoured by eyes like the sun that rises in the morning. As said in ‘thathra gOvindhamAsInam prasannAdhithavarchasam | upAsAnchakrirE sarvE kurava: rAjaBhi: saha || (mahAbhAratham – udhyOga parva – 89-10] ( (kaNNan the messenger sat in a priceless seat in dhuryOdhana’s palace). All the kaurvas with other kings attended to krishNa who sat there with his brightness like a clear sun)), where the greatness of His divine body was told.

After emperumAn recovered this AzhvAr from worldly matters, and created interest in him towards Himself, were all done by showing His divine body only, so she taught that first to the parrot. In the first pAsuram too, she said ‘maNi uruvil bhUtham aindhAy’, referring to His divine body that reformed him first. There he talked about His black coloured divine body as ‘maNi uruvil’ – But, here, by saying ‘muLaik kadhirai’, would it not mean, like the rising sun His divine body is said to be reddish? How would that fit with the earlier pAsuram? In here, by ‘muLaik kadhirai’, it does not talk about reddish divine body. It is only talking about the brightness of His divine body like that of the rising sun. So, even though black, it shined like a rising sun, is the meaning.

kuRum kudiyuL mukilai – He did not show this divine body through SAsthrams. Nor did He show it through the advise of an AchAryan. He let me know this only through the divine body in thirukkuRunkudi. In the 2nd pAsuram, by ‘mukil uruvam’, he meant ‘divine body like a cloud’ by considering the nature of removing the suffering, and about his generosity. AzhvAr is meaning the same thing here too in ‘kuRunkudiyuL mukil’. Like saying that if the cloud sets on top of this particular mountain then it would definitely rain, if emperumAn stands in thirukkuRunkudi, then the whole world would benefit from it, is how He is present.

uL mukilai – It is unlike the clouds that come from some place, pour rain, and go away. This is a cloud that stays put firmly in thirukkuRunkudi.

In the next phrase he says where He, who is affable, came to thirukkuRunkudi and stood steadfast, had come from

mUvA muvulakum kadanthu appAl – By ‘mUvA mUvulagu’, he is divining about the eternal AthmAs of three categories (nithyar, mukthar, badhDhar).

kadanthu – He being of great stature than all the sentient and insentient.

appAl – in paramapadham.

mudhalAy ninRa – Being the reason for both (nithya, leela) worlds to exist. For nithyaSuris, based on His enjoyability He is the reason for their existence; for people of this world, He gives body and faculties to them such that they would exist (do actions).

aLappariya Aramudhai – Being immeasurable in each – His nature, form, and qualities (svarUpa, rUpa, guNam), like a sea of nectar, being enjoyable unlike anything that could equal or exceed it.

arangam mEya andhaNanai – It is like a bubble out of that sea of nectar coming up and getting setting in a pond – His state of being in the lying posture in SrIrangam. periya perumAL did not come from the divine milky ocean (as is generally said) but He is from SrIvaikuNtam itself – It is said as in ‘aNdarkOn aNi arangan [amalanAdhipirAn – 10]’ (periya perumAL from paramapadham).

arangam mEya – The way He is present in paramapadham is apt to lead to Him wishing to do incarnations; it would be apt for each of His incarnations (like SrI rAma, SrI krishNa) to end one day (and return to SrIvaikuNtam); His saying “Until all the people end their worldly affairs (and wish to go to His abode in paramapadham only) I will not leave and go’, is how He is present here (in SrIrangam, other dhivyadhEsams). Even at the end of a kalpam, when praLayam occurs, He returns only because there is no one here wait for.

andhaNanai – He who is having the purity of removing the impurities ahankAram (sense of independent self) and vishyAnthara prAvaNyam (interest in worldly affairs), by showing His beauty.

andhaNar tham sindhaiyAnai – He who would live in the heart of those who became pure. His presence in Srirangam periya kOyil is based on His consideration of the heart of someone who is not interested (in worldly affairs), and so not having hatred (due to not getting the object of his interest). This is as said (by thirumazhisai AzhvAr) in ‘anRu vekhaNaik kidanthadhu ennilAdha munnelAm [thiruchchandha viruththam – 64]’ (emperumAn being present in dhivyadhEsams in various postures, was when I was indifferent (now He is in my heart doing all these postures)).

viLakkOliyai – He who not just removes ahankAram and vishayAnthara prAvaNayam, but then enters their heart and shows their relationship with Him;

viLakkoLiyai – He who brought out the knowledge; that is – AthmA’s nature, His nature, hurdles in reaching Him, and the nature of means (Him) which helps overcome the hurdles to attain the benefit (Him).

thiruththaNkAvil maradhagaththai – Like how one would say ‘elephant of arumaNavan’ – this elephant is from arumaNavan (burmA/myanmAr) to imply its good quality, AzhvAr is saying ‘the emerAld of thiruththaNkA’, to say that if it is the form of the One lying down in thiruththaNkA then it would be distinguished (periyavAchchAn piLLai would often say this). Having the form that is green in colour like that of emerald, as said in ‘pachchai mAmalai pOl mEni [thirumAlai – 2]’. (periyavAchchAn piLLai would say) His being in the state of lying down here is to welcome and remove the tiredness of people coming from north.

(Some say that this is about the dhivya dhEsam famously named ‘pachchai vaNNar’ which is in the city of kAnchIpuram. This is only about thiruththaNkA viLakkoLip perumAL so says periyavAchchAn piLLai).

vekhAvil thirumAlai – Like how the greatness of form is shown in ‘thiruththaNkAvil – maradhakam’, his nature of being the husband of periya pirAtti (SrI lakshmI) became meaningful after He came to thiruvekhA. That is how he divined earlier too – ‘villiRuththu melliyal thOL thOyndhAy enRum”, “vekhAvil thuyil amarndha vEndhE enRum” – emperumAn marrying pirAtti, and then both coming with their wedding decoration and staying put (in thiruvekhA). Whether it is the time of surrendering or the time enjoying, it is their togetherness is what is the shelter.

pAda – as parakAla nAyaki is able to bear His divine names, thinking that I got the opportunity to help at the right time, with that happiness, (the parrot) said (the divine names); and when it said,

kEttu – as her love incited, she heard (the parrot’s words). Earlier, ‘sollE enRu – sOrginRAL’ – when the parrot recited the divine names she was unconscious so no one heard it; now since it is bearable for me to hear His names, the parrot got me to hear it, says she. Like ‘selvan nAraNan enRa sol kEttalum [thiruvAimozhi – 1.10.8]’ (nammAzhvAr melting at the hearing of His divine name selva nAraNan).

vaLarththadhanAl payan peRREn – Since the divine name that it said is life-sustaining for her, she is saying – I got the benefit of fostering you. She is saying ‘The one who is a friend during danger had gone away creating the danger; even in that state, I got you as a friend who helps during danger’.

varuga enRu – (asking the parrot to come near, or, welcoming the parrot) – the parrot in her forearm seemed like being at a thirty miles (due to her excessive happiness).

madak kiLiyai – parrot that is shy; parrot that is obedient.

(that is),

vaLarththadhanAl payan peRREn – meaning, the parrot thought – ‘Oh she is making her natural relationship to me as based on some reason!’, and “As I did little service to her as a disciple, she is talking as if I helped her!’, so it felt shy. As the disciple performed some service as suitable for his true nature (of subservience), the master said ‘dharmatha: parirakShithA: [SrI rAmAyaNam – yudhDha kANdam – 1-11]’ ((SrI rAman said to hanUman who performed the service as per his true nature) – “We got saved due to your noble deed (of finding seethA)”);

As she praised, the parrot stood with obedience as per its subservience, like how hanUman stood in front of seethA pirAtti when he went to inform her about SrI rAman, as said in ‘niBRtha: praNatha: prahva: [SrI rAmAyaNam – yudhDha kANdam – 113-4]’ (prostrated, humble and without movement, stooping).

kai kUppi vaNanginAL – Not satisfied with saying so to show her appreciation for its help, she also showed reverence by joining the palms of her hands (anjali). It got rid of its shyness (after seeing that). Reason for that is – it thought that it should not argue about proper etiquette when she did that out of affection.

vaNanginALE – Thinking that the parrot was able to tolerate her anjali, (she proceeded further and), she fell on its feet. When udaiyavar along with his disciples was going for taking bath, periya nambi prostrated due to affection of seeing the divine group – udaiyavar was thinking “If I stopped him to show my humility, then it would amount to accepting his prostration”, (and so, udaiyavar) proceeded without saying anything.

{valarththadhanAl payan peRREn varuga enRu -When some people complained to perumAL that piLLailOkAcharyar has written in SrIvachanabhUshaNam some things that are not as per SAsthram, perumAL called for him to inquire. At that time he had gone to cauvEry so his younger brother azhagiya maNavALap perumAL nAyanAr went to perumAL sannidhi, and explained the accuracy of his brother’s grantham. perumAL was very happy and honored him with prasAdham etc. When the elder brother came back to his thirumALigai and found out the details from his brother he was very happy with azhagiya maNavALap perumAL nAyanAr [and said] – vaLarththadhanAL payan peRREn varuga.

Another incident – ananthAzhvAn had gone to thirumalai to do service of making and presenting garland of flowers to thiruvenkatamudaiyAn. This was based on emperumAnAr’s wish. ananthAzhvAn created a flower garden and named it as rAmAnusan, and used the flowers from there for his service. When emperumAnAr visted thirumalai later, he saw the garden and was very happy about ananthAzhvAn and said ‘vaLarththadhanAl payan perRREn varuga‘. 

}

===========

Translation by raghurAm SrInivAsa dhAsan.

archived in http://divyaprabandham.koyil.org

pramEyam (goal) – http://koyil.org
pramANam (scriptures) – http://granthams.koyil.org
pramAthA (preceptors) – http://acharyas.koyil.org
SrIvaishNava education/kids portal – http://pillai.koyil.org

iyaRpA siRiya thirumadal

siRiya thirumadal – 35 – nEr Avan

Published by:

SrI:  SrImathE SatakOpAya nama:  SrImathE rAmAnujAya nama:  SrImath varavaramunayE nama:

Full Series

<< Previous

nErAvan enROr nisAsaridhAn vandhALai                              39

Word by Word Meanings

nEr Avan enRu – one who said “I am equal“
Or nisAsari vandhALai – one who came running, the demon sUrpaNakA (asking SrI  rAma to marry her)

vyAkyAnam

than sIthaikku nErAvan . . . . silai kuniththAn – sUrpaNakA came [to chithrakUtam], saying “I am fully equal to sIthA; I will marry SrI rAma”. He cut her ears and nose, disfiguring her. She ran to kara (a demon) and fell at his feet. This sequence captures the narration of how he killed kara and his brother dhUshaNa.

than sIthaikku – sithA who was apt for him [SrI rAma] in all ways. Just as it is mentioned in the SrI rAmAyaNa SlOkam “thulya Seela vayOvruththAm thulyAbhijana lakshaNAm I  rAghavO’rhathi vaidhEhim tham chEyam asithEkshaNA II” (only SrI rAma is apt for sIthA who has equivalent qualities, age, conduct, as well as equivalent clan and beauty; in the same way, this (sIthAp)pirAtti only, who has black eyes, is apt for him) and in SrI rAmAyaNam AraNya kANdam SlOkam 37-18 “apramEyam hi thath thEjO yasya sA janakAthmajA” (it is impossible to estimate that radiance called as SrI rAma to whom the daughter of King janaka belongs), sUrpaNakA came saying that she is the equal to that sIthA , whose glory SrI rAma himself desired.

nErAvan enRu – she came, with her grotesque form, saying that she matches sIthA, who was splendorous with all the defining characteristics of a lady.

Or nisAsari – since she came with anger against sIrthAppirAtti, saying that she matches sIthAppirAtti, who is the jaganmAthA (mother  for the entire world), the fortune teller highlights that she comes from the demonic clan which eats corpse.

thAn – she, who is no match for SrI rAma, calls herself as a match for sIthA, who is superior to even SrI rAma.

than sIthaikku nErAvan enROr nisAsari thAn vandhALai – just as it is mentioned in SrI rAmAyaNam sundhara kANdam 16 – 14 “thrailOkyarAjyam sakalam sIthAyA nApnuyAth kalAm” (the kingdoms of the three worlds and the one who rules them (SrI rAma) will not be a match for even a part of sIthA), even if all wealth of SrI rAma and he himself were put on a balance, they cannot equal sIthA. When such is the reality, sUrpaNakA came saying that she is a match for sIthA.

vandhALai – as soon as sUrpaNakA came to SrI rAma, he told her “I am already married and have taken a vow that I will have only one wife; go to lakshmaNa, who is not married”; lakshmaNa told her “I am his servitor; if you marry me, you have to do menial service to them both. Hence, only if you marry SrI rAma himself, could you get a title [as his queen] and sit on the same throne on which he sits”.  After being tossed a few times between the two of them, she decided that it was only sIthA who was preventing her from realising her wish and hence pounced on her saying “I will eat you up”.

In the next article, we will discuss the next part of this prabandham.

adiyEn krishNa rAmAnuja dhAsan

archived in http://divyaprabandham.koyil.org

pramEyam (goal) – http://koyil.org
pramANam (scriptures) – http://granthams.koyil.org
pramAthA (preceptors) – http://acharyas.koyil.org
SrIvaishNava education/kids portal – http://pillai.koyil.org