Category Archives: pramEya sAram

pramEyam (goal) – http://koyil.org
pramANam (scriptures) – http://srivaishnavagranthams.wordpress.com
pramAthA (preceptors) – http://acharyas.koyil.org
srIvaishNava education/kids portal – http://pillai.koyil.org

pramEya sAram – 5

January 3, 2016 Published by: venkatesh erumbi

SrI:
SrImathE SatakOpAya nama:
SrImathE rAmAnujAya nama:
SrImath varavaramunayE nama:

Source: http://divyaprabandham.koyil.org/index.php/2015/12/prameya-saram-tamil-5/

<<< pAsuram 4

pAsuram 5

Synopsis: sriman nArAyaNan, the consort of periya pirAtti srimahAlakshmi, offers a soul, a place in paramapadham. This HE does purely out of HIS grace. HE, who is characterized by the supremely intellectual, valorous and the ONE who is respite with kalyAna gunams, is someone who cannot be separated from any person in the whole universe. This is why all the acts HE does towards a person (soul) can only be an act of upliftment for the soul. Having said that there are other ways as prescribed by shAsthras that are actions performed by a person for his own betterment, that include the likes of karma yOgam, gyAna yOgam, bhakti yOgam etc. SAsthram try to test the knowledge of this soul by presenting before itself a multitude of paths to choose from. The souls (persons) who are cognizant of the fact that these aforementioned ways are not ways that can themselves fan fetch the grace of perumAL. Hence, these persons would never accept them as ways in the first place, rather accept only HIS feet as the sole refuge. In doing so, one may wonder if the act of surrender of a person to perumAL is a way to get HIS grace. The answer is that these persons while surrendering unto the lotus feet of sriman nArAyaNan, do so with the thought that their act of surrendering does not constitute as a way to reach HIM. Hence, the ultimate means to reach HIM is HIMSELF only and nothing else on one’s part. If one gets this thought, then even that thought is being fostered into the person’s mind by perumAL, says aruLALa perumAL emberumAnAr.

pAsruram

vazhiyAvadhu onRu enRAl maRRavai muRRum
ozhiyA, adhu onRu enRAl Om enRu izhiyAdhE
iththalaiyAl yEdhumillai enRU irundhadhu thAn
aththalaiyAl vandha aruL

Phrasal Meanings

vazhiyAvadhu = The path (means/ways) called “SaraNAgathi”,

onRu enRAl = if it is to be understood that it is the only path, then

muRRum = all the

maRRavai = other paths that includes karma, gyAna and bhakti yOgam

ozhiyA = has to be renounced without any trace

adhu = The SaraNAgathi path

onRu enRAl = having realized that it is the only path,

Om enRu = if a person accepts and acknowledge it and

izhiyAdhE = yet does not do surrender (because if it is the only path, then the act of him doing is also not a means)

iththalaiyAl = if a person thinks along these lines that

yEdhumillai – there is no good karma / deed that can be done on his own

enRU – and thinks about their “no effort” on their path

irundadhu thAn – and continues to stick by that faith

aththalaiyAl vandha aruL – then that can be possible only solely due to HIS grace

Explanation:

vazhiyAvadhu onRu enRAl: This phrase describes the state of mind of a person who has understood the purport of shAsthrA’s conclusion. This is nothing but realizing the futility of other established means that includes karma yOgam, gyAna yOgam, bhakthi yOgam etc., in independently granting the lotus feet of sriman nArAyaNan. Except for the total surrender approach, also known as SaraNAgathi, the other means need the support of perumAL to fructify. Hence they do not possess the power to take a person to the lotus feet of perumAL, without the help of perumAL. Hence a wise person would never follow these means but would follow the 4th way that is known as ‘prapaththi’ or SaraNAgathi approach, since it is directly connected to perumAL HIMSELF.

maRRavai muRRum ozhiyA: After realizing the futility of other approaches except SaraNAgathi, one should abandom them without any trace. The word “maRRavai” collectively refers to karma yOgam, gyAna yOgam and bhakti yOgam. The word “muRRum” denotes completely to mean that these three approaches should be renounced without any iota of attachment to it. The word “ozhiyA” is a grammatical transformation of “ozhithu”, i.e., to abandon.

adhu onRu enRAl: “adhu” – prapathi or SaraNAgathi . This is also known as “bhagavAn”. The word “onRu” means exclusivity that is attached with bhagavAn and so would mean “bhagavAn only”. This exclusivity is known as “pirinilai EkAram” in thamizh grammar, that means “bhagavAn only and hence no one or nothing else apart from bhagavAn”. This wise person who surrenders unto the lotus feet of sriman nArAyaNan would never even imagine that the act of him performing surrender to perumAL is a way to reach perumAL. This is because the person knows that even his act is not a means to get perumAL. If a person has the thought that “HE is the means” and always thinks about this thought, then this very thought becomes an impediment to reach perumAL because indirectly the person thinks that this thought of his is actually going to take him to perumAL. This is not true. In other words, anything done by a person cannot be a means to take one to perumAL. It is HE HIMSELF that can be a means to take one to HIM. HE does not accept anything else apart from HIM. Hence, the word SaraNAgathi in interchangeable with perumAL. This is why HE is being referred as “adhu onRU”,that is typically used to denote a non-living thing. It is nothing but to illustrate that the path and perumAL are both the same and hence the usage of “adhu onRu” versus “avan onRu”. nammAzhvAr said “adhu idhu udhu edhu”. So the phrase “adhu onRu” would mean “perumAL only and nothing else”.

Om enRu izhiyAdhE: This phrase is to be understood in conjunction with the previous one namely “adhu onRu enRAl”. aruLALa perumAL emberumAnAr continues that a person realizes that only SaraNAgathi path, which is none other than sriman nArAyaNan can be the sole protector. Hence, this person surrenders to HIM with the thought that this particular act of him, namely total surrender, will take him to HIS lotus feet. In other words this person treats his performance of total surrender to HIM as means to reach HIM. SAsthram says that is also wrong and can be a bigger obstacle. The very word “total surrender” implies that one has to leave everything unto HIM, including the thought that he has surrendered to HIM. So the word “Om” in this phrase means that a person has accepted SaraNAgathi as the best path and the word “izhiyAdhE” connotes that the act of a person who does not perform SaraNAgathi with the thought that he has indeed performed it.

iththalyAl yEdhumillai enRU irundadhu thAn: So this begs the questions as to what should a person think of while doing SaraNAgathi. The answer is that the person should not do anything and remain as such with the thought that there is nothing that one can do in order to get HIS grace. The person should think about this vacuum that exists when it comes to the actions that one can take to reach HIM.

aththalayAl vandha aruL: aruLALa perumAL emberumAnAr finally says that if a person gets the aforementioned thought, then even that thought is a result of perumAL’s divine grace and nothing else. In SAsthram, it is mentioned that the only way to get liberated and reach the lotus feet of sriman nArAyaNan is “total surrender”. When one is aware of this highest meaning, he should immediately renounce all other means like karma yOgam, gyana yOgam and bhakthi yOgam. Thus, this would mean that the way to reach HIM is “SaraNAgathi” (total surrender). This implies that a person’s act of doing SaraNAgathi can be a way to reach HIM. This question is burned without any trace in our sampradhAyam and the point that HE only is the means and nothing can ever be and will be. When SAsthram says, “only sriman nArAyaNan’s grace is the means”, the word “only” removes any question that may arise in accepting other yOgams as means. This “only” is a special kind of exclusivity that is known as “pirinilai EkAram”. This EkAram not only confirms the fact that other yOgams cannot be a means, it also confirms that only sriman nArAyaNan HIMSELF can be the only means and nothing and one else. So, if sriman nArAyaNan graces a person, HE does not need anything nor expects anything from him. HE graces out of sheer compassion. This can be seen in the pAsuram “veRidhE aruL seyvar”. Hence, sriman nArAyaNan, blesses and graces a person out of HIS volition and thus there is not even an iota of activity required on a person’s part. If a person is able to understand this point, then there is an implied fact that this person did not do anything on his part to understand this phenomenon. Rather even this ability to understand this and remain idle and do nothing about it, this thought is also given to a person by sriman nArAyaNan. A question may arise here as to is it true that even to do nothing , does one require the grace of sriman nArAyaNan. The answer is “definitely yes”. To do nothing is a great challenge. It is very difficult to remain without doing anything. So, there is definitely nothing on a person’s part that is required to earn HIS grace. This point has been talked in detail by many AzhvArs. thoNdaradipodi AzhvAr says “vAzhum sOmbar”. periyAzhvAr says “ninarulE purindhirundhEn”. “en uNarvin ullE iruthinEn” says nammAzhvAr. “un manathinAl yen ninaindhu irundhAi” says thirumangai AzhvAr. “nirandharam ninaipadhAga nI ninaika vendumE” says thirumazhisaipirAn. “siru mAnidavar nAm seyvadhen” says AndAL. thirukaNNamangai AndAn lived by this principle.

This can be seen in mumukshupadi chUrNikai (230) that says “avanai ivan paRRum paRRu ahankAra garbham. Avadhyakaram. Avanudaya svIkAramE rakshakam”. An example is being talked about at this juncture. In srirAmAyaNam, sIta pirAtti did not follow any path to be united with sri rAmA. However, it was sri rAmA who did a lot of things including the likes of breaking the bow etc., It is sri rAmA who went towards the place where sIthA pirAtti was. The aforementioned concepts would be clear upon examining these incidents. This is the greatness of sage vAlmIki.

Thus, it can be seen that the concept of total surrender is a lifeless entity just like any non-living thing. It is sriman nArAyaNan’s grace that one gets this thought. In thiruvAimozhi padhigam 6.10 (ulagamunda peruvAyA), we can look at a story that is being dealt in eedu vyakhyANam for “AvAvennum” pAsuram.

nampiLLai asked nanjIyar, “svAmi, people say that there is something called the 5th means to reach perumAL”? Is it really true that there exists a 5th path? nanjIyar replied, “Adiyen does not know about it. HE, who stands as the fourth path is the final path. There is nothing more than HIM”. In arumpadham it is said “this should be carefully observed as something discussed in context of specifically establishing bhagavAn as the only path”.

Translation by santhAnam rAmAnuja dhAsan

pramEya sAram – 4 – karumaththAl

December 20, 2015 Published by: venkatesh erumbi

SrI:
SrImathE SatakOpAya nama:
SrImathE rAmAnujAya nama:
SrImath varavaramunayE nama:

Source: http://divyaprabandham.koyil.org/index.php/2015/12/prameya-saram-tamil-4/

<<< pAsuram 3

4th pAsuram

perumAL SrIman nArAyaNan is leader and master of everyone. No one can order HIM. HE is independent and cannot be stopped nor misdirected. Hence, in order for a person to attain HIM, there are many ways as laid out by SAshthras including the likes of karma yOgam, gyAna yOgam, bhakti yOgam etc. One who does not know the nuances and subtleties of shAshthrAs try to reach perumAL through these aforementioned ways and strive harder in their attempts. There is a truth that is being told that is directed towards those people. Unless perumAL HIMSELF grants HIS lotus feet to these people, there is no way that they are going to reach HIM through their own actions. Hence, aruLALa perumAL emberumAnAr advices that let us all seek out and yearn for the moment when HE HIMSELF is ready to offer HIS lotus feet to us.

karumaththAl gyAnaththAl kANum vagai uNdO?
tharum aththAl anRi iRai thALgaL
orumaththAl munnIr kadaindhAn adaiththAn mudhal padaiththAn
annIr amarndhAn adi

Phrasal Meanings:

kadaindhAn – perumAL SrIman nArAyaNan churned for dhevas,

munnIr – the ocean that is made of three sources of water viz., rain water, river water and the water that springs from below

orumaththAl – using the mountain called “manthara” as

adaithAn – HE constructed a bridge across the ocean for sIthA pirAtti

mudhal padaiththAn – HE created water first during the time of creation and

annIr amarndhAn – reclined on that water

adi – Such perumAL’s

iRai thALgaL – lotus feet

tharum aththAl anRi – automatically gives itself (to us). Except this

karumaththAl – other ways like karma yOgam that is done on one’s effort

gyAnaththAl – the ways like gyAna yOgam and bhakti yOgam

kANum vagai uNdO? – will not fetch the lotus feet of perumAL. Will it?

Explanation:

karumaththAl gyAnaththAl kANum vagai undo?: Can a person reach the lotus feet of perumAL using his own efforts like karma yOgam, gyAna yOgam and bhakthi yOgam? No is the answer. bhakthi is automatically included in “gyAnam”. bhakthi is nothing but the highest point of “gyAnam”. The three ways including karma yOgam, bhakthi yOgam and gyAna yOgam are prescribed as per vEdhantha scriptures, to reach perumAL. janaka, the father of sIthA pirAtti, is said to have attained perumAL’s lotus feet via karma yOgam. In bhagavadh gIthai, it is said that there is no other way purer than gyAna yOgam. krishnA had told arjunA, “If a person wants to reach ME, he should keep his mind and heart towards me and should constantly think about me without losing concenteration even for a split second. HE should worship me”. So, we would get a question, then why does aruLALa perumAL emberumAnAr says “ivaRRAl kANum vagai uNdO”? This needs be examined. aruLALa perumAL emberumAnAr knows the exact nature of these aforementioned ways to reach perumAL. He knew this because of his knowledge that he got from emberumAnAr. So he said it. These ways are ways where one needs to follow after doing total surrender at perumAL’s lotus feet. So it is clear that the surrender that they do stands as a supporting element of their actions. Hence it goes without saying that these ways that are being done using one’s own effort, has to have the support of “surrender” (SaraNAgathi). So, even these ways of reaching perumAL are done using the help of SaraNAgathi. So one cannot attain perumaL purely with these ways as the only ways because these ways needs something else in order for it to be successful. If a person does not do SaraNAgathi, then whatever means he follow, be it karma yOgam or gyAna yogam, nothing will fructify because the essential prerequisite , i.e., SaraNAgathi is not being performed as the first step. This message is highly secretive in the advices that are being given by vEdhAntha scriptures. aruLALa perumAL emberumAnAr, with the grace of emberumAnAr, blesses all of us with this special meaning in this pAsuram.

There are all sorts of relationships between a soul and perumAL. Hence, a soul has all kinds of rights on perumAL. When there are very easy ways to reach HIM, why should one go after highly difficult ways like karma yOGam etc. ALavandhAr in his gIthArtha sangraham 31, says:

nija karmAdhi bhakthyantham kuryAth prIthyaiva kAritha: |
upAyathAm parithyajya nyasyEdhdhEvE thu thAmabhI: ||

thirumazhisai AzhwAr in his nAnmugan thiruvanthAdhi says:

inRAga nAlaiyEyAga inichchiridhum
ninRaga ninnaruL enpAladhE – nanRAga
nAn unnai anRi ilEn kaNdAi
nAraNanE nI ennai anRi ilai

(nAnmugan thiruvanthAdhi 7)

These two quote reinforce that there is no way out apart from SrIman nArAyaNan’s lotus feet.

tharum aththAl anRi iRai thALgaL: This phrase needs to be read as “iRai thALgaL tharum aththAl anRi”. This would mean that perumaL SrIman nArAyaNan’s lotus feet would automatically give itself to us and there is nothing else apart from this. This bolsters the point that perumAL’s lotus feet is the sole refuge. This is what is being illustrated in mumukshuppadi chUrnikai “pirAttiyum avanum vidilum thiruvadigaL vidAdhu, thiNkazhalAi irukkum”. In this pAsuram, the name “iRai” would mean the ONE that is being referred in the first word of ashtAkshara mahA manthram (Om namO nArAyaNAya), i.e., akAram in the word “Om”. HE is none other than the ONE who is being referred by the “a” in the word “Om”.

“thALgaL tharum aththAl anRi” means that the sole refuge for all of us is perumAL’s lotus feet and nothing else. This has been detailed in vEdhic scriptures. In dhvaya mahA manthram, we can see that in the first half of it, there is an exclusivity in “thiruvadigaLE SaraNamAgap paRRugirEn. nammAzhvAr says “ARenekku nin pAdhamE SaraNAgath thandhozhindhAi”, “kazhalgaL avaiyE SaraNAgak koNda”, “adimEl sEmamkoL then kurugUrch chatakOpan” and “charaNE charaN namakku”. We can see that he has said about the exclusivity of perumAL’s lotus feet as the sole refuge in many pAsurams and so are other AzhvArs. Hence there is literally nothing else apart from HIS lotus feet for a person to catch hold of. There are many examples that are being illustrated.

orumaththAl munnIr kadaindhAn: Once upon a time, in dhEvalOkam, indhra ascended on his elephant “airAvadham” and was roaming. While doing so, he ran across dhurvAsa munivar who was having a garland that he got as prasAdham of SrI mahAlakshmi. dhurvAsa offered the garland to indira. indhra was not at all interested in it and so made the elephant “airAvadham” take the garland and destroy it. Agitated upon seeing this act of indhra, dhurvAsa gave a curse that all the wealth of indira be destroyed and his pride brought to ground. indhra’s entire wealth was obliterated in seconds. Not knowing what to do, indhra felt for his mistake and surrendered to the lotus feet of the supreme lord SrIman nArAyaNan. perumAL does not leave anyone who has fallen in HIS feet. HE churned the ocean with the vAsuki snake as the rope and mountain manthara as the rotating instrument. HE took the incarnation of a tortoise and bore the entire weight of the mountain. HE churned the unshakeable ocean that was a task that cannot be done by anyone. He churned as per the pAsuram “Ayiram thOLAl alai kadal kadaindhAn” (HE churned the wavy ocean with 1000 shoulders). A lot of wealth came from the churning process and perumAL gave them to indhra and restored his wealth.

adaiththAn: sIthA pirAtti who was away from Sri rAma pirAn, was visibly sad. Sri rAma constructed a bridge across the ocean for the happiness of HIS wife sIthA pirAtti. HE constructed the bridge with the help of monkeys which would typically run helter-skelter if they see water in the first place. HE used big rocks to construct the bridge that was known as “sEthu” that cannot be fathomed by anyone.

mudhal padaiththAn: During the time of cosmic deluge, all the living beings had no body, no shape and thus was in a state where they could have the sensation of happiness or sorrow. During that time, when everything was in that state, perumAL started creation one more time. HE created the ocean, followed by the four faced brahmA and then everything. So it is water that HE created first.

annIr amarndhAn: HE reclined on the ocean that HE created and protected everyone HE created. Some of the pAsurams like “veLLath thadankadaluL vidanAgaNai mEl maruvi”, ‘pArkadal yOga niththirai seydhAi”, “pArkadaluL payyath thuyinRa paraman”, “veLLa veLLAthin mEl oru pAmbai meththaiyAga viriththu adhan mElE kaLLa nidhdhirai koLgiRa mArgam” illustrate the state of perumAL wherein HE reclines on the ocean.

adi: Is there our own way to get to the lotus feet of such a perumAL who was described above with the acts that HE performed? The lotus feet of such perumAL who churned the ocean, who constructed bridge across ocean, who created the water and the one who reclined on it was described. These stories imply that, HE is the sole protector people like indhra who went to HIM for material benefits, people like sIthA pirAtti who yearned for nothing else apart from HIM alone, and the countless other people who constantly get destroyed during deluge and constantly get birth during creation. HE does not differentiate between people who surrender unto HIM. Such a perumAL’s lotus feet is what is described by “adi” in this pAsuram. Thus, the order in which this pAsuram renders meaning would be “munnIr adaindhAn mudhal nIr padaiththAn annIr amarndhAn aagira adi iRaivanudaiya adiyAgira iRaithALgaL tharum aththAL anRi karumaththAl, gyAnathAl kANum vagai undO?”

Thus, the overall message is that whatever individual souls do on their own to reach lotus feet of SrIman nArAyaNan cannot be a means by itself. The means is nothing but the lotus feet of SrIman nArAyaNan HIMSELF. There is nothing else apart from that.

Translation by santhAnam rAmAnuja dhAsan

pramEya sAram – 3 – palam koNdu

December 20, 2015 Published by: venkatesh erumbi

SrI:
SrImathE SatakOpAya nama:
SrImathE rAmAnujAya nama:
SrImath varavaramunayE nama:

Source: http://divyaprabandham.koyil.org/index.php/2015/12/prameya-saram-tamil-3/

<<< pAsuram 2

3rd pAsuram

Each and every soul should realize that their inherent nature is being subservient to SrIman nArAyaNan. It should not just stop with realizing this but should culminate in doing service to HIM, the master. It should not digress from this and go astray and seek other benefits. If for some reason, a soul is involved in doing activities other than service to perumAL, then there is no point in realizing that the soul is of “subservient” type. It is totally useless to do things other than service to perumAL. When perumAL SrIman nArAyaNan incarnated as thrivikrama, HE measured the entire universe which included each and every soul. It goes ahead to show the every soul is a servant to HIM. Does it mean there is a benefit to these souls? No. During that time, the souls that did not realize that they were under HIM, were born again and again in this world with multitude of body in each birth. Hence, it behooves that a soul should realize its true nature and complement it by serving HIM. In addition to this thought, aruLALa perumAL emberumAnAr talks about those unrealized souls that does not seems to get out of the cycle of births and deaths

palam koNdu mILAdha pAvam uLadhAgil
kulam koNdu kAriyam yen kURIr?
thalam koNda thALiNaiyAn anRE thanaiyozhindha yAvaraiyum
ALudaiyAn anrE avan

Phrasal Meanings:

pAvam – (if) sins

uLadhAgil – were to exist

palam koNdu – after getting irrelevant wealth, money etc., from perumAL,

mILAdha – without realizing via spiritual advice that it is futile

kAriyam yen kURIr? – What is the use of having

kulam koNdu – realizing that we are born in clan destined for “subservience” to perumAL

thALiNaiyAn – One who has such a glorious feet, with which HE

thalam konda – measured the entire universe

avan – that very same person

anRE – at that very moment ensured that

yAvaraiyum – all the souls

thanayozhindha – except HIM,

ALudaiyAn – are in fact servants to HIM

Explanation:

palam koNdu mILAdha pAvam uLadhAgil: This refers to the condition of certain people who go after petty benefits like money etc. Subsequent to that, they may have an opportunity to listen to great saints who talk about its futility. These people still do not seem to rectify their mistakes, rather keep going back after temporal wealth. These people are the ones who are engulfed by bad karma. The word “pAvam” can also mean “memory”, in which case it would mean that these people cannot seem to have a memory that prevents them from going back to how they were originally; i.e., during the times when they had the knowledge that the soul is always subservient to perumAL. These people listen to the advices of their AchAryan, learn through SAsthras like bhagavadh gIthai etc. Still they commit the same mistakes forever and area unable to declutch themselves from the wrath of bad karma and continue to multiply it forever.

kulam koNdu kAriyam yen kURIr?: If one were to have desires in other things apart from perumAL SrIman nArAyaNan, HE will certainly not save a person from the never ending cycle of births and deaths. HE will not cut it as he is under the unnecessary ties that a person has in his life. Eventually, HE will not take the person unto HIS lotus feet. Hence, aruLALa perumAL emberumAnAr asks, if a person is cognizant of the nature of a soul yet has interests in other stuff, then what is the use of possessing that knowledge in the first place.

There is a question that arises at this juncture. Does it not suffice if a person realizes and is cognizant about the fact that the inherent nature of a soul is to be subservient to perumAL? Will this knowledge make perumAL happy and eventually earn HIS love and sympathy towards a person?

thalam koNda thALiNaiyAn: This phrase describes the incarnation of perumAL in the form of thrivikiraman. Once upon a time, there was a person known as “mahAbhali” who wanted to rule over the three worlds, i.e., bhUlOkam, bhuvar lOkam and suvar lOkam. In order to fulfill his desire, he performed a penance. These three worlds were under indirA’s possession. Since his property was under threat by mahAbhali, indhra went to perumAL and surrendered before HIM. perumAL protects everyone who had surrendered unto HIM. So, HE HIMSELF went as the dwarf “vAmana” to the place where mahAbhali was performing his penance. As a part of penance, the person who does it has to offer anything that a person who seeks, asks for. perumAL went as a seeker (vAmana) and requested for three feet of land. mahAbhali offered to give vAmana three feet of land. vAmana immediately grew massively to measure the land with HIS three foot. HIS one feet measure the entire earth. HIS second foot measured the entire sky. HE measured 14 worlds (seven above and seven below) with HIS two feet. Since HE did not have anything to measure for HIS third feet, HE put his third feet on mahAbhali’s head and pushed him to pAthALa lOka. Thus, HE rescued indirA and ensured that there is no problem to his 3 worlds in terms of ownership. In this pAsuram, “thalam konda thALiNaiyAn”, would mean the ONE who measured the earth and the sky.

anRE thanaiyozhindha yAvaraiyum ALudaiyAn anrE avan: At the time when HE measured the whole universe, did HE not send the message to everyone that HE is the owner of everyone except HIM and everything in this universe? HE is in fact the master of the universe and we all are HIS servants. When HE did this act, HE not only bolstered the point that HE is the only one permanent master that we all have, but HE also was so happy about the fact and stood as thrivikrama in that posture. thiruppANAzhvAr says “uvandha uLLaththanAi ulagalam aLandhu”. HE was happy because HE could touch everyone, who are his servants, with HIS feet. This was similar to how a mother would be happy by hugging her sleeping child. Having described this, one would have a question as to why would such a merciful person leave HIS children suffer from the cycle of births and deaths forever? The reason is explained below. A person forgets perumAL and HIS help. He involves himself in mundane activities, tries to collect material wealth, and becomes obsessive about that. As a result, he is so into the cobweb of material wealth that he forgets about himself and his true identity. Even if he listens to the advices of his guru, he cannot leave his materialistic pursuit due to the interest he has in them. Even if he says words like “adiyEn” etc, to refer that he is a servant of perumAL, he may still continue to seek benefits apart from perumAL. If this is the case, perumAL waits for the time when he realizes that it is a mistake and then yearns for only perumAL’s lotus feet. Until that glorious time happens, perumaL will not protect a person who does not want and yearn HIM in the first place.

The condensed essence of this is what thiruvaLLuvar says “piRavip perunkadal nIndhuvar, nIndhAr iRaivan adi sErAdhAr” and “paRRuga paRRaRRAn paRRinai appaRRaip paRRuga paRRU vidaRku”. nammAzhvAr says “aRRadhu paRRenil uRRadu vIdu uyir”.

Thus, in these first three pAsurams of pramEya sAram, namely, “avvAnavar”, “kulam onRu” and “palam”, the condensed meaning of praNavam (Om) was explained. The next four pAsurams (4th to 7th) talk about the second word “nama:” in “Om namO nArAyaNAya”.

Translation by santhAnam rAmAnuja dhAsan

pramEya sAram – 2 – kulamonRu

December 20, 2015 Published by: venkatesh erumbi

SrI:
SrImathE SatakOpAya nama:
SrImathE rAmAnujAya nama:
SrImath varavaramunayE nama:

Source: http://divyaprabandham.koyil.org/index.php/2015/12/prameya-saram-tamil-2/

<<< pAsuram 1

2nd pAsuram

Preface: In the previous pAsuram, we saw that the souls are being classified into three types that includes (a) those that gets birth inside a body again and again due to karma, (b) those that gets liberated from this kArmic cycle of rebirths by perumAL’s causeless cause and (c) those that never get affected from karma and are always in unison with perumAL. The first category of souls are those that are bound by karma in some body or the other. For these souls, birth and death happens time and again just like the flood in a river. What is the reason for this and what is the way to get liberated? This pAsuram answers these questions:

kulam onRu uyir pala tham kuRRaththAl itta
kalam onRu kAriyamum vERAm
palam onRu kANAmai kAnum karuththAr thiruththAlgaL
pENAmai kANum pizhai

Phrasal Meanings:

onRu – There is only one

kulam – clan/family of servants (of SrIman nArAyaNan)

uyir – However, the souls that possess this character of being a servant

pala – is many

tham kuRRaththAl – Such souls’s good and bad deeds (karmA)

itta – are being bound by sriman nArAyaNan

kalam – in a container that is known as “body”

onRu – is of only one type that is made up of the same material known as “mUla poruL”

kAriyamum – Such soul’s activities are

vErAm – variegated depending on its karmA

pizhai – The mistake / wrong thing for a soul to do is

pENAmai kANum – not to catch hold the

thiruththAlgaL – lotus feet of an

karuththAr – AchAryan who

kANum – blesses these souls

kANAmai – without

palam onRu – looking out for any benefits

Explanation:

kulam onRu: All the souls in this universe belong to only one family that is characterized by being a servant to its eternal master SrIman nArAyaNan. The soul’s true character is to not go haywire by its own likes and dislikes, but being obedient to its master. This character is the inherent nature of a soul and would not change. This family is being referred as “family of servants”. An example would be “thoNdakulaththiluLEr” (thirupallAndu 5).

uyir pala: The number of such souls are infinite. These innumerable souls are servants to its master SrIman nArAyanan forever.

tham kuRRaththAl itta kalam onRu: These souls live in a container known as “body”. This body is being given to them by sriman nArAyaNan based on the good and bad deeds (karmA) it performs. All such bodies are made of up only one type of material. This material is called as “prakruthi”. So, it can be said that the body is also one, referring to the lone type of material of which it is made of. An analogy to this would be to say that anything that is made of sand is sand at the end of the day. Anything that is made of a precious metal (like ring, necklace, pendant etc.) is still a precious metal. Similarly, anything that is made of prakruthi is still prakruthi. The phrase “tham kuRRathAl itta kalam onRu” is to be construed in this manner by expanding its meaning. The eternal master sriman nArAyaNan gives a body to these souls based on their individual deeds. “kalam” actually means a container but in this context refers to “body”. Since all the bodies are just made of one type of material, it is being described as “kalam onRu”.

Urva padhinonRAm onbadhu mAnudam
nIr paRavai nARkAl Or pappathu
sIriya bandhamAndhEvar padhinAlu ayan padaitha
andhamil sIrthAvaram nAlaindhu

In this poem, we can understand the variegated forms in which a soul can reside in. Within each one of these forms, there are thousands and thousands of sub forms that literally make the count infinite. How much ever innumerable / infinite the types of body may be, it can still be grouped under a common umbrella known as “body” just because all of them are made of the same material known as “prakruthi”. nammAzhvAr in his thiruvAimozhi says”

“piNakki yAvayum yAvarum pizhayAmal bEdithum bEdhiyAdhadhu Or kaNakkil kIrthi vela kadhi gyAna mUrthiyinAi”

Here nammAzhvAr celebrates the brilliant knowledge of perumAL who gives a body to these innumerable souls without missing / forgetting even the smallest karma that a soul had did in its innumerable lives.

kAriyamum vErAm: Similar to the innumerable souls, the activities that these souls do inside a body is also innumerable. While the good activities/deeds would make the soul go to heaven for some time, the bad deeds would take it to hell for some time. At the end of the enjoyment/punishment time in heaven and hell respectively, it is back to the cycle of births and deaths.

“vaguththAn vaguththa vagaiyallAl kOdi thoguththArkkum thuythalaridhu” is a thirukkuraL. The subject “vaguththAn” refers to SrIman nArAyaNan who so adeptly calculates the amount of good and bad activities that HE ensure that it is only that particular soul that reaps/risks its deeds. HE does not make the deed transferable to another soul due to HIS ignorance or inability to do it.

In the word “kAriyamum”, the suffix “um” reveals something. There are multitude of souls but there is only one family for all of them namely the “family of servants”. Similarly, there are only one type of body that these souls go into yet there are multitude of activities that each and every soul does. The basic nature of a soul is to be subservient to its eternal master sriman nArAyaNan. However, without realizing this true nature, there are countless soul that go into the cycle of perform multitude of deeds, reaping their risks and rewards in hell and heaven, coming back to the universe, be born again, perform countless deeds, die, go to heaven/ hell. This is like a never ending cycle that is like water flowing in a flood. If one were to know the real reason for this and would want to get liberated from this, then it behooves one to be cognizant of the following:

palam onRu kANAmai kANum karuththAr thiruththAlgaL pENAmai kANum pizhai: The reason is very simple. The mistake is that a soul does not go and catches the lotus feet of an AchAryan. This is being described by the phrase “karuththAr thiruthAlgaL pENAmai kANum pizhai”. An AchAryan is being celebrated as “palam onRu kANamai kANum karuthAr”in this pAsuram. When an AchAryan takes up his disciple, he does not seek any materialistic benefit for himself that includes the likes of fame, money or the capability of having so many sishyAs who serve them as his servants etc. The only thing that he desires is for his sishyAs to go to paramapadham. This is the only thing that he yearns and nothing else. With this, he blesses his sishyAs and teaches all that is needed for the sishyAs to go to the ultimate destination of paramapadham. The act of not taking refuge under the lotus feet of such AchAryan is verily the reason for the never ending cycle of births and deaths. The very look/grace of an AchAryan does a world of good for a soul. One should go to an AchAryan and take refuge under his lotus feet. This would ensure that the kArmic deeds accumulated over eons of births and deaths gets annihilated and so would pave way for liberation eventually. Such greatness of an AchAryan was being described in this pAsuram. “thiruththAlgal pENudhal” would mean the act of catching hold of an AchAryan’s lotus feet. “thiruththAlgal pENAmai” would refer to its opposite, i.e., not holding the lotus feet of an AchAryan. This is the fault (pizhai). We can see this greatness of AchAryan in the SrIvachana bhUshaNam.

“bhagavallAbham AcharyanAlE; AchArya lAbham bhagavAnAlE. AchArya sambandham kulaiyAdhE kidandhAl gyAna bhakthi vairAgyangaL uNdAkki koLLalAm. AchArya sambandham kulaindhAl avai (gyAna, bhakti) uNdAnAlum prayOjaNam illai. thAli kidandhAl bhUshaNangaL paNNip pUNalAm. thAli pOnAl bhUshaNangaL ellAm avadhyaththai (a source of curse) viLaikkum. svAbhimAnaththAle Ishvara abhimAnaththaik kulaiththuk koNda ivanukku AchArya abhimAnam ozhiya gathi illai enRu piLLai pala kAlum aruLich cheyyak kettu irukaiyAyirukkum. svasvAthanthriya bhayaththAle bhakthi nazhuviRRu, bhagavadh svAthanthriya bhayaththAle prapaththi nazhuviRRu. AchAryanaiyum thAn paRRum paRRu ahankAra garbhamAgaiyAle kAlangoNdu mOdhiram idumO pAdhi. AchArya abhimAnamE uththArakam” (SrIvachana bhUshaNam 434).

SasthrAs talk about bhakthi that promises to take one to paramapadham. More than that there is prapaththi (total surrender) unto the lotus feet of perumAL SrIman nArAyaNan. Both these methods cannot take a person to paramapadham. In such a case, the only option available to a person who has abandoned bhakthi and prapathhi is to catch hold of an AchAryan who is an embodiment of impeccable character. If such an AchAryan regards his disciple by calling him “he is mine”, out of the love he has for his disciple, then there is nothing more a person needs. It can take a person to paramapadham no matter how qualified the disciple is. Hence, the essence of this pAsuram is that those who become the target of an AchAryan’s grace go to paramapadham and those who do not, suffer from this never ending cycle of births and deaths.

Translation by santhAnam rAmAnuja dhAsan

pramEya sAram – 1 – avvAnavarkku

December 20, 2015 Published by: venkatesh erumbi

SrI:
SrImathE SatakOpAya nama:
SrImathE rAmAnujAya nama:
SrImath varavaramunayE nama:

Source: http://divyaprabandham.koyil.org/index.php/2015/12/prameya-saram-tamil-1/

<< Introduction

1st pAsuram

The essence of thirumanthiram is “Om” that is also known as “praNavam”. The crux of praNavam is being described in this first pAsuram.

avvAnavarku mavvAnavar ellAm
uvvAnavar adimai enRu uraiththAr
ivvARu kEtirupARkku AL enRu kaNdiruppAr mItchiyillA
nAtiruppAr enRu iruppan nAn

Phrasal Meanings:

uvvAnavar = AchAryAs

uraiththAr = told that

mavvAnavar ellAm = all the souls that are collectively represented by the word “ma” are

adimai = servants to

avvAnavarku = perumAL sriman nArAyaNan, who is being referred by the word “a”

ivvARu = There are some people who

kEtu = listen carefully

rupARkku = stand by such great aforementioned advices from their AchAryAs.

kaNdiruppAr = Those people who realize themselves as someone who

AL enRu = are servants to those people who listen and abide by their AchAryAs

iruppAr enRu = will go and live forever with nithyar, mukthar and other devotees at

nAdu = paramapadham that is

mItchiyillA = a point of no return

nAn = I (Adiyen) who is a devotee of SrI rAmAnuja

iruppan = will strongly believe in this.

Explanation:

avvAnavarku: Sriman nArAyaNan is the very meaning of the word/syllable “a”. HE is being referred by the word “a” in the vEdhas. In this pAsuram, the word “a” is used as both “name” and its meaning, i.e., the name “a” would refer perumAL as its target and would mean perumAL as its very meaning. The relationship between a name and its meaning cannot exist separately. It has to be always in unison. This can be understood in this pAsuram with this “a”. mahAkavi kAlidhAsa in his salutary chapter of his magnum opus “raghuvamsam” describes the state where perumAL and pirAtti are together. He described them as inseparable as “word and its meaning”. It is similar to saying something as “salt” because it is salty. Hence, kaNNan HIMSELF in his bhagavath gIthai said that, “of all the letters, I am “a”. This is why thiruvaLLuvar said that “agara mudhala ezhuthellAm Adhibhagavan mudhaRRE ulagu”. The l

The letter / name “a” (अ or அ) denotes only Sriman nArAyaNan. The root / origin (daathu) for it is (अ or அ) = “ava rakshanae”, that means “One who protects”. There is a separate section in Vedas that talk in more detail as to why “a” (अ or அ) represent Sriman nArAyaNan only and no one else and also why only HE can be the lone protector and no one else can. It talks about “sAmAnAdhikaranam” logic which we will not go through here. But let us try to understand it in much easier and simpler terms. Sriman nArAyaNan is the cause of all causes (primordial cause). This has been proved by azhwar’s pasurams, Vedas, Upanishads and what not. He is the source of all objects, both finite and infinite, conscious and non-conscious. There is nothing in the universe that was not born without HIM or without HIS connection. Similarly, in the phonetic scheme of things, the letter “a” (अ or அ) is present in all other letters in one form or the other (explicit or implicit).

For example, in Thamizh if we look at the word “ப”, it is a break of “ப் “+ “அ”. If we consider “கி”, we can break it up into “க + இ”. Now if we further break the “க” in it, we get “க் + அ”. Thus, the letter “கி” would be like this: “கி = க + இ = க் + அ + இ”. The presence of “அ” is implicit. While, in some cases it is implicit, in some others they may be explicit. But whatever may be it, “அ” is present in one form or the other. It is the source of all letters / words / sounds, just like Perumal is the source of all objects. Swami Nammazhwar says in his Thiruvaimozhi, “karandhengum parandhuLan” and “karandha silidam thOrum idan thigazh porul thOrum”. He is present in each and every entity. It is like seeing ghee inside milk. It is there but not visible to us at this point of time. But the presence of ghee in milk cannot be negated at all. Thus, the letter / name “அ” and Perumal are similar in the manner that it is from these that all the others have been born out of. So “அ” denotes Perumal only and no one else.

kambanAttAzhvAn, in his kadimaNap padalam of bAla kAndam, said “bhU magaL poruLum ena”. This would mean that if we were to refer to something that is so intertwined in its very existence, its meaning automatically gets explained. Likewise, if we just say “a”, its meaning, i.e., “perumAL” is explained automatically.

mavvAnavar ellAm: The word “ma” would refer to the entire gamut of all souls. That would be the meaning for the word “ma”. SAsthra say that “ma” kAram always point to an object that has conscience. Even though it says “an” object and thus means singular soul, it is a collective noun in the sense that it includes everything. To give an example to this, if we say “this is one paddy seed”, we do not mean that there was only one paddy seed. We mean the fact that there was only one kind of a paddy seed. So the singularity is for the type count and not for the unit count. Likewise, “ma” would include all souls that has conscience. The souls can be classified into three types. (a) those that gets birth inside a body again and again due to karmA, (b) those that gets liberated from this kArmic cycle of rebirths by perumAL’s causeless cause and (c) those that never get affected from karmA and are always in unison with perumAL. These three are referred to as “baththar”, “mukthar” and “nithyar” respectively. All these three are collectively referred by this one word “ma”.

uvvAnavar: The word “uvvAnavar” would refer to the person who is the meaning of the word “u”. “ukAram” describes an AchAryan. SAshtrAs says that the direct meaning of “u”kAram would be periya pirAtti Sri mahAlakshmi. She is someone who acts as a common connection between a soul and perumAL and ensures that they get united. In an exactly similar fashion, it is an AchAryan who unites a soul with perumAL Sriman nArAyaNan. Since the actions of pirAtti as well as AchAryan are both the same, “u” kAram denotes AchAryan too. In addition, an AchAryan has bhakti towards pirAtti and earns her affection. AchAryan ensures that, those who take surrender at the lotus feet of one’s AchAryan, gets her affection as well which would eventually get the love and affection of perumAL. Since, both AchAryan and pirAtti perform a recommendatory role for the eventual action of getting the love of perumAL towards a person, an AchAryan is referred by “u”, the very same word that means “pirAtti”.

There is a story to illustrate this. Once upon a time, when emberumAnAr was happy, he explained the aforementioned meaning of “u”kAram to his sishya known as “mudhaliyAndAn”. This was passed on by mudhaliyAndAn to his son namely “kandhAdai AndAn”, who in turn passed it on to “bhattar”. The meanings of “u”kAram as told by svAmi emberumAnAr, was compiled and told in a book called “praNava sangraham”. In this book, it is told that the meaning of “u”kAram is AchAryan. The author of this work namely “pramEya sAram” is svAmi aruLALa perumAL emberumAnAr. Since he talks about this meaning of “u”kAram in this work, it can be inferred that svAmi emberumAnAr told this exact meaning of “u”kAram to svAmi aruLALa perumAL emberumAnAr as well. The latter was a dear sishyas of svAmi emberumAnAr. He served his guru svAmi emberumAnAr for a long time and became the target of his divine compassion.

adimai enRu uraiththAr: These souls eternally serve as servants to their eternal master who is being referred as “a” (sriman nArAyaNan). The relationship that exists between a “ma” and “a” is a “MASTER-servant” one. This relationship is being shown to “ma” by an AchAryan who is the mediator. Only when an AchAryan (represented by “u” here) shows the sishya (who is represented by the word “ma” here), the relation, latter gets to know of it in its fullest sense. Thus the phrase “avvAnavarku mavvAnavar ellAm uvvAnavar adimai enRu uraiththAr” goes ahead to show that an AchAryan shows / reveals the “MASTER-servant” relationship between perumAL and the soul. There is story to illustrate the relationship that can be seen in thiuvAimozhi Edu vyAkyANam.

Once upon a time there was a trader who occupation was to go place and earn money by trading. His wife was pregnant. One day, he left home, crossed sea and reached another country for business. Before he left, he told his wife that it may take some time for him to be back home and that she should teach “trade” to their yet to be born son. She delivered a boy after some time. The boy grew up into a youth, learned the art of trading. It was time for the son to involve himself in overseas trading. Incidentally, he ended up in the same country where his father landed. He started to do trading there in that country. One day, there erupted a fight between the father and the son who were now sharing the same port of trading. The fight was about some business rules. Seeing the fight, a lot of people assembled to see what is going on with these two people. Among those group of people, there was an old man who knew both (father and son) of them. Seeing the fight, the old man said, “Hey guys!!! Look!!! Why are you fighting between the two of you? You are the father and you are his son”. He united these two by informing the relationship between them. After this, both father and son reconciled. In fact, their happiness knew no bounds once they knew the true relationship. Thus, the AchAryan is the mediator between a person and perumAL. The relationship is not being created by anyone. It is being there forever. In the story, the old man did not create a new relationship, rather he just reminded them of the existing relationship. The one point about this story is that while in the story the father was oblivious of the fact that he is the father, in actuality, perumAL is never oblivious of anything. HE just reincarnated in a human form as AchAryan, so that a person can go unto him easily and surrender.

Thus, an AchAryan is someone who serves as a mediator between a person and perumAL. He reveals the “MASTER-servant” relationship between them. An AchAryan reveals more about perumAL to a person. He says that a perumAL is the one and the only one who is a mother, father, relatives and everything else to a person. On the other hand, this same AchAryan tells perumAL that this soul (person) is someone inseparable from HIM and that HE should forgive his sons and take him unto HIS lotus feet. An AchAryan liberates a person by doing this. This is what an AchAryan does to a person and is being celebrated in this pAsuram.

ivvARu kEtirupARkku: This refers to the group of people who had listened to these aforementioned concepts of “a”, “u” and “ma” from their AchAryan and stood by it. Thirumanthiram has in itself the name of perumAL as “nArAyaNA”. This name can be split into “nAra” and “ayana”. One’s AchAryan explains to his sishyAs about the relationship between “nAra” and “ayana”. “nAra”, simply put is about the soul and “ayana” is about perumAL sriman nArAyaNan. AchAryan advises that the soul is always subservient to its eternal master sriman nArAyaNan. After listening to this advices, the sishyAs lives a life abiding by it.

AL enRu kaNdiruppAr: There are few persons who serve such sishyas described in the previous paragraph. These person treat these sishyas as everything for them. The first level is to be a servant to perumAL Sriman nArAyaNan. Extending this logic would mean that the servant does everything that his master sriman nArAyaNan likes. HIS like is nothing but a person be a servant to HIS devotees forever and do kainkaryam to them. Hence, the last level is for a person to be subservient to the devotees of sriman nArAyaNan. This is what is explained by this particular phrase “AL enru kaNdirupAr” in this pAsuram.

In thirumanthiram, three essential qualities of a soul is being explained. They are (a) this soul is servant to no one else apart from Sriman nArAyaNan. (b) There is no refuge for a soul apart from sriman nArAyaNAn and (c) there is no other happiness to a soul apart from sriman nArAyaNAn. In these three salient qualities of a soul there is an impregnated meaning that is implicit. If we were to replace “sriman nArAyaNan” with “devotees of sriman nArAyaNan, we would get three qualities of a soul that bear reference to the deveotees of sriman nArAyaNan. They are (a) this soul is servant to no one else apart from devotees of sriman nArAyaNan. (b) There is no refuge for a soul apart from devotees of sriman nArAyaNanand (c) there is no other happiness to a soul apart from devotees of sriman nArAyaNan. The reason why replacing “sriman nArAyaNan” with “devotees of sriman nArAyaNan is being talked about in the first place is because of the fact that Sriman nArAyaNan loves HIS devotees more than anything else. Hence, it would not be contradictory to anything. It goes ahead and explains the meaning of being a servant to the servants of perumAL that is often called as “charama parva nishtai”. Hence, to know one’s true self is to first realize that he is servant to perumAL. After having realized that, the next step, rather the last step would be the logical extension of it, which would be to realize that he is a servant of servants of perumAL.

mItchiyillA nAtiruppAr enRu irupan nAn: svAmi aruLALa perumAL emberumAnAr, the author of this work, strongly believes that those who are the servants of servants of perumAL will go to paramapadham, a place of no return. There, they will be with the elite company of nithyasUris who are always there with perumAL. He uses the word “nAn” to stress that he strongly believes in it. The reason is because svAmi aruLALa perumAL emberumAnAr learned the esoteric purports of vEdhAs from his AchAryan namely svAmi emberumAnAr. He was well respected as he lived by the words of his AchAryan svAmi emberumAnAr. svAmi aruLALa perumAL emberumAnAr, after learning the vEdhAs and other shAshtrAs from his AchAryan, concludes with a strong statement that this is the truth. The truth that these people who are servants of servants of perumAL never come back to this materialistic world and suffer. They will reach paramapadham and be with nithyasUris forever.

Translation by santhAnam rAmAnuja dhAsan

ப்ரமேய ஸாரம் – 10 – இறையும் உயிரும்

December 17, 2015 Published by: venkatesh erumbi

ஸ்ரீ:
ஸ்ரீமதே சடகோபாய நம:
ஸ்ரீமதே ராமாநுஜாய நம:
ஸ்ரீமத் வரவரமுநயே நம:

நம்மாழ்வார் – எம்பெருமானார்

<< 9ம் பாட்டு

பத்தாம் பாட்டு

முகவுரை:

ஆசார்யன் பகவானுடைய அம்சமாக இருப்பவன் என்று கீழ்ச் சொல்லப்பட்டது. “திருமாமகள் கொழுநன்தானே குருவாகி” என்ற ஞான சாரம் 38ம் பாடலில் கூறப்பட்டதை இங்கு நினைவு கூர்க.

இவ்வாறு ஆசார்யன் பெருமை சொல்லப்பட்டதை அடுத்து இவ்வாச்சார்யன் செய்யும் பேருதவியின் பெருமையை உலகோர் எல்லாம் அறியும்படி மிகத் தெளிவாகக் கூறி முடிக்கப்படுகிறது.

இறையும் உயிரும் இருவர்க்குமுள்ள
முறையும் முறையே மொழியும்- மறையும்
உணர்த்து வாரில்லாத நாளொன்றல்ல ஆன
உணர்த்துவார் உண்டானபோது

பதவுரை:

இறையும் – “அ”காரப் பொருளான இறைவனையும்

உயிரும் – “ம”காரப் பொருளான ஆன்மாவையும்

இருவர்க்குமுள்ள முறையும் – இவ்விருவர்க்கும் உண்டான (நான்காம் வேற்றுமை உறுப்பால் சொல்லப்பட்ட) இறைமை அடிமை என்னும் உறவு முறையையும்

முறையே மொழியும் – இவ்வுறவையே சிறப்பாக உணர்த்தும்

மறையும் – வேதாசாரமான திருமந்திரத்தையும்

உணர்த்துவார் இல்லா நாள் – உள்ளது உள்ளபடி அறிவிப்பார் இல்லாத காலத்தில்

ஒன்றல்ல – மேலே சொன்ன அனைத்தும் ஒரு பொருளாகத் தோன்றுவதில்லை (இருந்தும் இல்லாதது போல் இருப்பான்)

உணர்த்துவார் – மேற்கூறியபடி திருமந்திரத்தின் பொருளை

உண்டானபோது – ஆசார்யன் அறிவிக்கும் போது

ஆன – ஆகின்ற (இருப்பனவாக)

விளக்கவுரை:

இந்நூல் முதல் பாடலில் சொல்லப்பட்ட “அ’ காரத்தின் பொருளான நாராயணான இறைவனும் (உயிரும்) மேற்படி பாடலில் “மவ்வானவர்க்கு” என்று சொல்லப்பட்டதன் பொருளான ஆன்மாவும் “இருவருக்குமுள்ள முறையும்” இறைவனுக்கும் ஆன்மாவுக்கும் உண்டான உறவு முறையும். இது “அ” காரத்தினுடைய நாலாவது வேற்றுமை உருபின் பொருளாகும். அதாவது, “அகாரத்திற்கு மகாரம்” “தகப்பனுக்கு மகன்” என்பது போல் சொல்லப்படுகிறது. இறைவனுக்கு ஆன்மா என்று உறவு முறையைத் தெரிவிக்கிறது.

“நான்காவதற்கு உருபாகும் கு வ்வே
கோடை பகை நேர்ச்சி தகவு அதுவாதல்
பொருட்டு முறை ஆதியின் இதற்கு இது பொருளே”

என்ற நன்னூல் இலக்கண நூலில் நான்காம் வேற்றுமை உருபான “கு” உருபினுடைய பொருளை விவரிக்கையில் ‘முறை” என்று உறவு முறையைச் சொல்லி இருக்கிறது. ஆகவே அவ்விலக்கணப்படி “அவ்வானவர்க்கு மவ்வானவர்” என்ற தொடரில் உறவு முறை காட்டப்படுகிறது.

முறையே மொழியும் மறையும்: கீழ்ச் சொன்ன உறவு முறையையே முறைப்படி சொல்லுகின்ற வேத முடிவான திருமந்திரம் என்று பொருள். ஞான சாரம் முப்பத்தொன்றாம் (31ம் பாடலில்) “வேதம் ஒருநான்கின் உட்பொதிந்த மெய்ப்பொருளும்” என்ற இடத்தில் வேதத்தின் உள்ளே சேமித்து வைக்கப்பட்டது என்று இத்திருமந்திரம் வேதத்தில் விழுமியதாகச் சொல்லப்பட்டது. இத்தகைய திருமந்திரமும்.

உணர்த்துவார் இல்லாநாள் ஒன்றல்ல: மேற்கூறிய இறைவனும் ஆன்மாவும் இருவருக்குமுள்ள முறைகளும் என்றைக்கும் இருந்து கொண்டிருந்தாலும் இவற்றை விளக்கி எடுத்துச் சொல்லும்பொழுது தான் இவையெல்லாம் இருக்கின்றனவாக ஆகின்றன. இவற்றை எடுத்துச் சொல்லாத பொது இருந்தும் இல்லாதன போல் ஆகின்றன.

ஆன உணர்த்துவார் உண்டான போது: “ஆன” என்பது வினைச் சொல். இவையெல்லாம் அறிவிப்பார் உண்டான காலத்தில் இருக்கின்றனவாக ஆகின்றன. இவற்றை உணர்த்துவார் ஆர் எனில்? அவரே ஆசார்யர் ஆவார். அதுதான் இந்நூல் முதற் பாடலில் “உவ்வானவர் உரைத்தார்” என்று கூறப்பட்டது. இதுவே ஆசார்யன் செய்யும் பேருதவியாகும். இதையே “அறியாதன அறிவித்த அத்தா” என்றார் நம்மாழ்வார். “பீதக வாடிப் பிரானார் பிரம குருவாகி வந்து” என்றார் பெரியாழ்வார். இவ்வாறு ஆசார்ய வைபவம் பேசப்பட்டது.

==பிரமேயசாரம் நிறைவடைந்தது-===

===பெரிய ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்====

வலைத்தளம் – http://divyaprabandham.koyil.org

ப்ரமேயம் (குறிக்கோள்) – http://koyil.org
ப்ரமாணம் (க்ரந்தங்கள்) – http://srivaishnavagranthams.wordpress.com
ப்ரமாதா (ஆசார்யர்கள்) – http://acharyas.koyil.org
ஸ்ரீவைஷ்ணவக் கல்வி வலைத்தளம் – http://pillai.koyil.org

ப்ரமேய ஸாரம் – 9 – தத்தம் இறையின்

December 17, 2015 Published by: venkatesh erumbi

ஸ்ரீ:
ஸ்ரீமதே சடகோபாய நம:
ஸ்ரீமதே ராமாநுஜாய நம:
ஸ்ரீமத் வரவரமுநயே நம:

<<< 8ம் பாட்டு

9 ம் பாட்டு

உடையவர் – எம்பார்

முகவுரை: கீழ் ‘அவ்வானவர்க்கு’ என்று தொடங்கி ‘வித்தம் இழவு’ என்கிற பாடல் வரை எட்டுப் பாடல்களால் ‘ஓம் நமோ நாராயணாய’ என்று மூன்று பதங்களாகப் பிரிந்துள்ள திருமந்திரத்தில் சொல்லப்படும் திரண்ட கருத்துக்கள் உரைக்கப்பட்டன. இதில் அம்மந்திரத்தை உபதேசித்த ஆசார்யனைப் பகவானுடய அவதாரமாக எண்ணி ஈடுபட வேண்டும் என்றும் ,அதற்குத் தகுந்தபடி அவரடி பணிந்து அவருக்குப் பணிவிடைகள் முதலியன செய்ய வேண்டும் என்றும் சாஸ்திரம் கூறியபடி நடந்து கொள்ள வேணும் என்றும் சொல்லப்படுகிறது. அவ்வாறில்லாமல் ஆசார்யன் நம்மைப்போல் “அவரும் ஒரு மனிதரே” என்று நினைத்து பழிப்பவர்களுக்கும் ஆச்சர்யனின் பெருமையறிந்து பெருமைக்குத்தக்கபடி பணிந்து பணிவிடைகள் செய்பவர்களுக்கும் உண்டான வேறுபாடுகளும் எடுத்துரைக்கப் படுகின்றன. இதனால் ஆச்சர்யனின் சிறப்புக் கூறப்படுவதாயிற்று.

தத்தம் இறையின் வடிவு என்று தாளிணையை
வைத்தவரை வணங்கியராப் – பித்தராய்
நிந்திப்பார்க்குண்டு ஏறா நீணிரயம் நீதியால்
வந்திப்பார்க்கு உண்டு இழியாவான்

பதவுரை:

தாளிணையை வைத்த – (தன் அறியாமை நீங்கும்படி) தம்முடைய பாதங்களை தன் முடியில் வைத்து அருளின

அவரை – அவ்வாச்சர்யனை

தத்தம் இறையின் – “நம்முடைய கடவுள்” என்று அனைவரும் போற்றக்கூடிய

வடிவு என்று – கடவுளின் திருவுருவம் என்று (வணங்கி இருக்க வேண்டும்)

வணங்கியிரா – இவ்வாறு முறைப்படி வணங்கிப் பணியாத

பித்தராய் – உண்மை அறியாதவராய்

நிந்திப்பார்க்கு – மனிதனாகக் கருதியிருப்பார்க்கு

ஏறா நீள் நிரயம் – கரையேறுவதற்கு அரிதான ஆழமான நரகம் தான்

உண்டு – கிடைக்கும்

நீதியால் – முறை தவறாமல்

வந்திப்பார்க்கு – பணிந்திருப்பார்க்கு

இழியாவான் – மறு பிறவி இல்லாத

வான் உண்டு – வைகுந்த நாடு கிடைக்கும்

விளக்கவுரை:

தத்தம் இறையின் வடிவு என்று: “தம் தம்” என்கிற சொல் ஒன்று வல் ஒற்றாகத் திரிந்து “தத்தம்” என்று சொல்லப்பட்டுள்ளது. அவரவர்களுடைய கடவுளின் உருவம் என்று பொருள். அதாவது நாராயணனாகிற கடவுள் அனைத்து உயிர்களுக்கும் பொதுவாயிருத்தலால் அவரவர் தாம் தாம் வணங்கும் பொழுது “நம்முடைய கடவுள்” என்று உறவு சொல்லிப் பற்றலாம். இதனால் நாராயணனாகிற கடவுள் அனைவருக்கும் தலைவனாவான் என்றும் அவனுடைய தோற்றம் மனிதத் தோற்றத்தில் குருவாக வருகிறான் என்றும், அறிவொளியைக் கொடுக்கும் கடவுளே என்றும் சாஸ்திரங்கள் ஆசார்யனைப் பகவானுடைய தோற்றமாகக் கூறியுள்ளன என்றும் அறிய வேண்டும். ஆகவே அவரவர்கள் தம் தம் ஆசார்யனைக் கடவுளின் தோற்றமாகக் கருத வேண்டும் என்பதாம்.

தாளிணையை வைத்தவவரை: “வில்லார் மணி கொழிக்கும்” என்ற ஞான ஸாரம் 38வது பாடலில் “மருளாம் இருளோட மத்தகத்துத் தந்தாள் அருளாலே வைத்த அவர்” என்று கூறிய வண்ணம் தங்களுடைய அறியாமையாகிற இருள் அகலும்படி தங்கள் முடியில் பாதங்கள் இரண்டையும் அருள் கூர்ந்து அருள் செய்த ஆசார்யன் என்று பொருள்.

வணங்கியிராப் பித்தராய்: அவருடைய அடி பணிந்து அவரைப் பின் சென்று இராத அறிவிலிகளாய் அதாவது அடி பணியாதது மட்டுமில்லாமல் அவரை மனிதனாக எண்ணி இருப்பதுவே பழிப்பகும். ஆச்சர்யனுடைய திருவடிகள் அறியாமையை நீக்கும் என்பதற்கு உதாரணம். “சாயைபோல பாட வல்லார் தாமும் அணுக்கர்களே” “எம்பாரைச் சிலர் இப்பதத்துக்குப் பொருளென்?” என்று கேட்க, நான் உடையவர் ஸ்ரீ பாதத்திலே இது கேட்டிலேன். ஆகிலும் நீங்கள் கேட்ட அர்த்தம் போராதென்ன வொண்ணாது”. இப்போதே கேட்டு உங்களுக்குச் சொல்ல வொண்ணாதபடி உடையவரும் திருக்கோட்டியூர் நம்பி ஸ்ரீபாதத்தேற எழுந்தருளினார். ஆகிலும் உங்களுக்கு இப்போதே சொன்னேனாக வேணும் என்று உடையவர் திருவடி நிலைகளை எடுத்துத் தம் திருமுடியிலே வைத்துக் கொண்டு இப்போது உடையவர் எனக்கருளிச் செய்தார், கேட்கலாகாதோ’ என்று ‘பாடவல்லார்-சாயை போல தாமுமணுக்கர்களே ‘ என்றருளிச் செய்தார்.

குருவை மனிதனாக எண்ணிப் பழிப்பவர்களுக்குக் கிடைக்கும் பயன் கூறப்படுகிறது மேல் தொடரால்.

ஏறாநீணிரயம் உண்டு: (ஏறா – கரை ஏற முடியாத, நீள் -நீண்டதான, நிரயம்- நரகம் உண்டு-கிடைக்கும்) அதாவது குருவை வார்த்தைகளாலே குறைவாகப் பேசுவதல்லாமல் மனிதனாக நினைப்பதுவே அவனை நிந்திப்பதாகும். இப்படி மனிதனாக நினைப்பார்க்கு ஒரு போதும் கரையேற முடியாத ஆழமான நரகம் என்பதாம். எமன் தண்டனைக்குட்பட்ட நரகத்தைக் காட்டிலும் வேறுபட்டது. இது என்று குறிக்கப்படுகிறது. எமன் தண்டனையான நரகத்திற்கு விடுதலை “நரகமே சுவர்க்கமாகும்” என்று கூறப்பட்டுள்ளது. இங்கு அவ்வாறில்லாமல் விடியா வெந்நரகம் என்று சொன்னபடி தொடர்ச்சியாய் இருந்துவரும்.

இதனால் ஆசார்யனை மனிதனாக என்னும் பெரும்பாவிகள் எக்காலத்திலும் உய்ய மாட்டார்கள். உய்வதற்குத் தகுதியையும் பெறமாட்டார்கள். இப்பிறவிப் பெருங்கடலில் மாறி மாறிச் சுழன்று கொண்டே வருவார்கள் என்பதாம். இதைத் திருவள்ளுவரும் “உறங்குவது போலும் சாக்காடு-உறங்கி விழிப்பது போலும் பிறப்பு” என்று உறங்குவதும் விழித்து எழுவதும் போறதாக்கும் பிறப்பிறப்பு என்றார்.

நீதியால் வந்திப்பார்க்கு உண்டு இழியாவான்: கீழ்க்கூறிய வண்ணம் “தேனார் கமலத் திருமாமகள் கொழுநன் தானே குருவாகித் தன்னருளால் மானிடர்க்க இந்நிலத்தே தோன்றுதலால்”என்று கூறியபடி ஆசார்யனைக் கடவுள் தோற்றமாக நம்பிக்கை வைத்து சாஸ்திர முறைப்படி பணிந்து பின் செல்வர்களுக்கு மீண்டும் பிறப்பில்லாத வைகுந்தப்பதவி கிடைக்கும் என்பதாம்.

(நீதி) ஆசார்யனை வழிபடும் முறை. வந்தித்தல்-வணங்குதல். (இழியாவன்)-மீண்டு பிறப்பில்லாத வைகுந்தம் மீளா நெறி என்பர். இதனால் ஆசார்யனுடைய சிறப்புக்களை நன்றாக அறிந்து அவன் திருவடிகளில் அவனைத் தவிர வேறு ஒன்றுமறியாதவராய் “தேவு மற்று அறியேன்” என்று மதுரகவியாழ்வார் நம்மாழ்வாரைப் பற்றி இருந்தது போல குருவைப் பணிந்து வாழும் பெரியோர்கள் (நித்தியர்கள்) வாழுமிடமான திருநாட்டிற்குச் சென்று அங்குள்ளவரோடு கலந்து அவர்களைப் போல இறையின்பம் துய்க்கப் பெறுவார்கள் என்பதாம். இதனால் குருவைத் தெய்வமாக மதித்து குருபக்தியுடையவர்களான அடியார்கள் மீண்டும் பிறப்பில்லாத வீடு பேற்றை அடைவார்கள் என்பது கருத்து.

வலைத்தளம் – http://divyaprabandham.koyil.org

ப்ரமேய ஸாரம் – 8 – வித்தம் இழவு

December 17, 2015 Published by: venkatesh erumbi

ஸ்ரீ:
ஸ்ரீமதே சடகோபாய நம:
ஸ்ரீமதே ராமாநுஜாய நம:
ஸ்ரீமத் வரவரமுநயே நம:

<<< 7ம் பாட்டு

8ம் பாட்டு

முகவுரை:

இதுவரை “ஓம்” என்ற பிரணவத்தின் கருத்தை “அவ்வானவர் ” குலம் “ஒன்று” “பலங்கொண்டு” என்ற மூன்று பாடல்களாலும் கூறி அடுத்து “நம:” என்கிற பதத்தின் பொருளை “கருமத்தால்” “வழியாவது” “உள்ளபடி உணரில்” ‘இல்லை இருவருக்கும்” என்ற நான்கு பாடால்களாலும் சொல்லிக் கடைசியாக “நாராயணாய” என்னும் சொல்லின் பொருளை இப்பாடலால் கூறுகிறார்.

“நாராயணாய” என்னும் இச் சொல்லுக்குப் பொருளை “நாராயணனுக்கு அடிமை செய்து வாழ்வதுவே பெருவாழ்வு” என்று சொல்லப்படுகிறது. நாராயணனான பரம்பொருளைக் கண்ணாரக் கண்டு இன்புற்று அவ்வின்பம் தவிர வேறு ஒரு இன்பமில்லை என்றிருப்பதுவும் அவனுக்குப் பணி செய்து வாழ்வதுவே லட்சியம் என்றிருப்பதுவும், அவனுக்குச் செய்யும் பணியின் முறைகளை விவரிப்பதுவும், நாராயணாய என்னும் பதத்தில் சொல்லப்படும் பொருட்களாகும். இக்கருத்தை இப்பாடல் சுருக்கமாக எடுத்துக்காட்டுகிறது.

வித்தம் இழவு இன்பம் துன்பம் நோய்வீகாலம்
தத்தமவையே தலையளிக்கும் – அத்தை விடீர்
இச்சியானிச்சியாதேத்த எழில் வானத்து
உச்சியான் உச்சியானால்

பதவுரை:

வித்தம் – செல்வத்தினுடைய

இழவு – அழிவும்

இன்பம் – சுகமும்

துன்பம் – துக்கமும்

நோய் – நோய்களும்

வீகாலம் – மரண காலமும்

தத்தம் அவையே – தத்தமது வாழ்வினைப்படியே

தலையளிக்கும் – பயன் தரும்

அத்தை – அதனால் அவற்றைப் பற்றிய சிந்தனையை

விடீர் – விட்டுவிடுவீராக

இச்சியான் – இறை இன்பம் தவிர வேறு எதையும் விரும்பாதவன்

இச்சியாது – வேறு பயனைக் கருதாமல்

ஏத்த – அவனைத் துதி செய்ய

எழில் வானத்து – அழகிய வீட்டுலுகத்தில்

உச்சியான் – மேல்நிலத்தில் இருக்கும் இறைவனுக்கு

உச்சியான் ஆம் – தலையால் தாங்கத் தகுந்த பெருமை உடையவன் ஆவான்

விளக்கவுரை:

“நாராயணாய” என்னும் பதத்திற்குக் கருத்துக் கூறுகையில் “இளைய பெருமாளைப் போல இருவருமான சேர்த்தியிலே அடிமை செய்கை முறை” என்றும்” அதை நித்யமாகப் பிரார்த்தித்தே பெற வேணும்” என்றும் “உனக்கே நாம் ஆட்செய்யவேணும்” என்னும்படி வேணும் என்றும் சொல்லப்பட்டுள்ளது. அதாவது கைங்கர்யம் என்னும் லட்சியத்தை இராமாயணத்தில் இளைய பெருமாள் கடைப் பிடித்துக் காட்டினார். இராமனை உடன் பிறந்த வகைக் கருதாமல் தெய்வமாக எண்ணிப் பணிவிடைகள் செய்தான். இதைக் கம்பன் வாக்கில் காண்போம்.

“எந்தையும் யாயும் எம்பிரானும் எம்முனும்
அந்தம் இல் பெருங் குணத்து இராமன் ஆதலால்
வந்தனை அவன் கழல் வைத்தபோது அலால்
சிந்தை வெங் கொடுந்துயர் தீர்கிலேன் “என்பது இலக்குவன் மொழி.

(கம்பராமாயணம் -அயோத்தியா காண்டம் – பள்ளிப்படலம்-58)

அனைத்து உறவும் ராமனே என்றும் அவனுக்குப் பணிவிடை செய்வதே தன கடமை என்ற குறிக்கோளுடன் இலக்குவன் இராமன் பின் சென்றான்.

“ஆகாதது அன்றால் உனக்கு அவ்வனம் இவ் அயோத்தி
மாகாதல் இராமன் நம் மன்னவன் வையம் ஈந்தும்
போக உயிர்த்தாயர் நம்பூங்குழல் சீதை- என்றே
ஏகாய்; இனி இவ்வயின் நிற்றலும் ஏதம் ‘ என்றும்

(கம்பராமாயணம் -அயோத்தியா காண்டம் – நகர் நீங்கு படலம் -146)

“பின்னும் பகர்வாள்,”மகனே!இவன் பின் செல்: தம்பி
என்னும்படி அன்று.அடியாரின் இவள செய்தி
மன்னும் நகர்க்கே இவன் வந்திடின் வா அது அன்றேல்
முன்னம் முடி” என்றனள் வார் விழி சோர நின்றாள்”

(கம்பராமாயணம் -அயோத்திய காண்டம் -நகர் நீங்கு படலம்- 147)

என்றும் அவன் தாய் சுமித்திரை கூறினால் என்பது கம்பனின் வாக்கு.

இதில் ‘அடியாரினின் ஏவல் செய்தி” என்று அறிவுறுத்தியது குறிப்பிடித்தக்கது.

அவ்வறிவுரையின்படி அனைத்து உறவுகளையும் துறந்து விட்டு இராமன் பின் சென்று பதினான்கு ஆண்டுகளும் பற்றும் வாழ்நாள் முழுவதும் அடிமையே செய்து வாழ்ந்தான். இதுவே ஒரு ஆன்மா அடைய வேண்டிய லட்சியமாகும். இவ்வடிமையை இறைவனிடம் வேண்டிப் பெற வேண்டும். வேதம் அனைத்துக்கும் வித்தாகும் கோதை தமிழான திருப்பாவையில் முடிந்த பொருளாக “எற்றைக்கும் ஏழேழ் பிறவிக்கும் உற்றோமே யாவோம் உமக்கே நாம் ஆட் செய்வோம் மற்றை நம் காமங்கள் மாற்று” என்று கூறப்பட்டுள்ளது.’உனக்குப் பனி செய்திருக்கும் தவமுடையேன் “என்றார் பெரியாழ்வார். “ஒழிவில் காலமெல்லாம் உடனை மன்னி வழுவிலா அடிமை செய்ய வேண்டும் நாம்” என்றார் நம்மாழ்வார். “ஆளும் பணியும் அடியேனை கொண்டான்” “உனக்காகத் தொண்டுபட்ட நல்லேனை” என்று கூறினார் திருமங்கை ஆழ்வார்.

ஆகவே ஞானிகளான பெரியார்கள் இவ்வாறு இறைத்தொண்டையே வாழ்க்கையின் லட்சியமாகக் கொண்டார்கள். இவர்களுக்கு இங்கு வாழ்ந்துவரும் நாட்களில் செல்வத்தால் வரும் லாபமும் அதை இழத்தலால் வரும் துன்பங்களும் அவர்களுக்கு இல்லை.”வேண்டேன் மனை வாழ்க்கையை” என்றும் “கூரை சோறு இவை வேண்டுவதில்லை” என்றும் “நீள் செல்வம் வேண்டாதான்” என்றும் ஆழ்வார்களால் துறக்கப்பட்டவைகள். எல்லாம் கண்ணன் என்பது அவர்கள் லட்சியம். அவர்களது லட்சியமான இறைத்தொண்டில் ஈடுபட்டுள்ள மனதை பணம் முதலியன வேதனைக்கு உள்ளாக்கும் அன்றோ. அவற்றால் மனது கலங்காமல் இருந்தால் அன்றோ அடிமையைச் செவ்விதமாகச் செய்ய முடியும்.இந்நிலையில் லட்சியவாதிகள் எப்படி இருக்க வேண்டும் என்பதை மேலே கூறுகிறார்.

வித்தம் – பணம் அதாவது தங்கம், வெள்ளி முதலியன
இழவு – அவற்றின் அழிவு .அதாவது நிலையில்லாததால்

அவற்றிற்கு வரும் விநாசம்.

திருவள்ளுவரும்

“நில்லாதவற்றை நிலையின என்று உணரும்
புல்லறிவாண்மை கடை” என்று இகழ்ந்து பேசினார்.

இன்பம் – இன்பம் தரும் துன்பம் தரும் பொருட்களால் கிடைக்கும் சுகம்
துன்பம் – துன்பம் தரும் பொருட்களின் சேர்க்கையால் வருகின்ற துக்கம்
நோய் – உடலைப் பற்றி வருகின்ற நோய்கள்
வீகாலம் – சரீரத்தினுடைய (உடல்) முடிவு காலம். (வீதல் – முடிதல்) இவை எல்லாவற்றையும்
தத்தம் அவையே – அதற்குக் காரணமான ஊழ்வினைகளே
தலை அளிக்கும் – பக்குவ காலத்தில் பலன் கொடுக்கும். பிறக்கும் பொழுது உடன் வந்ததான வினைகளின் பயன்களைத் துய்க்காமல் எவரும் தப்ப முடியாது அல்லவா. திருவள்ளுவர் ஊழ் என்னும் ஓர் அதிகாரத்தில் கூறினார்.

ஆகூழாழ் தோன்றும் அசைவின்மை கைப்பொருள்
போகூழாற் தோன்றும் மடி”

இதில் செல்வம் கிடைப்பதற்குக் காரணமான ஊழ்வினையால் முயற்சி உண்டாகும். அச்செல்வம் அழியும்போது அதற்குக் காரணமான ஊழ்வினையால் அழிவு உண்டாகும் என்றும்

“பேதைப் படுக்கும் இழவூழ் அறிவகற்றும்
ஆகலூழ் உற்றக் கடை”

இதில் ஒருவன் எல்லா அறிவையும் பெற்றிருந்தாலும் கைப்பொருளை பறி கொடுக்கும்போது அதற்குக் காரணமான ஊழ்வினை அவனை அந்த நேரத்தில் அறியாதவனாக்கி விடும். ஒருவன் அவ்வளவு அறியாதவனாக இருந்தாலும் பொருள் சேரும் காலம் வரும்போது அவனுடைய அறியாமையை அகற்றிப் பொருள் சேர்வதற்குக் காரணமாகிற அறிவை விரிவு படுத்தும் என்றும், இவ்வாறே கல்வியறிவு பெருகுவதற்கும் சுருங்குவதற்கும் ஊழ்வினையே காரணம் என்றும், செல்வத்திற்கான ஊழ்வினையும் கல்விக்கான ஊழ்வினையும் வெவ்வேறாகும் என்றும், ஊழ்வினை நல்லது தீயதாகவும், தீயது நல்லதாகவும் மாறும் என்றும், இவ்வாறு ஊழ்வினையைப் பற்றி விரிவாகக் கூறியுள்ளார் திருவள்ளுவர். ஆகவே வினைப்பயனால் வருவனவான நன்மை தீமைகளைப் பற்றி அறிவாளிகள் கவலை கொள்ளக் கூடாது

அத்தை விடீர்:

அவற்றில் மனம் வைக்க வேண்டாம் என்று மனதைத் தேற்றுவிக்கிறார். ஊழ்வினைக்குக் கலங்காத அஞ்சா நெஞ்சம் படைத்தவர்கள் எவ்வாறு இறைத்தொண்டை செய்வார்கள் என்பதைப் பற்றி மேல் தொடர் கூறுகிறது.

இச்சியான்:

செல்வம் முதலிய வேறு பயன்களில் ஒன்றையும் விரும்பாதவன் (இத்தகையவனே இறைத் தொண்டுக்குத் தகுதியுடையவனாவான். “அடக்கரும் புலன்கள் இய்ந்தடக்கி ஆசையாமவை, தொடக்கறுத்து வந்து நின் தொழிற்கண் நின்ற என்னை” என்று இக்கருத்தைத் திருமழிசை ஆழ்வார் எடுத்துரைத்தார்.

இச்சியாதேத்த: இறைவனைத் துதிப்பவர் அதற்குப் பயனாக வீடு பேற்றையோ,இறைத்தொண்டு முதலியவற்றையோ ஒன்றையும் பயனாகக் கருதாமல் துதிப்பதையே பயனாகக் கருதித் துதிக்க வேண்டும் . “பாவின் இன்னிசை பாடித் திரிவன்” என்று கூறியது போல துதிப்பவர்க்குப் பயன் வேறொன்றின்மையால் தீவினையேன், வாளா இருந்தொழிந்தேன் கீழ்நாளெல்லாம் , கரந்துருவில் அம்மானை அஞ்ஞான்று பின் தொடர்ந்த ஆழியங்கை அம்மானை யேத்தாது அயர்த்து “(திருவந்தாதி) இவற்றால் இறைவனை ஏத்துதல் கூறப்பட்டன. இங்கு “ஏத்துதல்” என்று வாய்க்குச் சொன்ன பணிபோன்று மனத்தாலும், காயத்தாலும் (உடல்) செய்யும் பணிகட்கும் ஏற்பப் பொருள் கொள்க. ஆக மனம் முதலிய முக்கரணங்களாலும் அடிமை செய்ய வேண்டும் என்பதாம்.

எழில் வானத்து உச்சியான் உச்சியானாம்: வைகுண்ட மாநகர் என்று சொல்லப்படுகின்ற அழகிய திருநாட்டில் எழுந்தருளியிருக்கும் எம்பெருமானுடைய தலையால் தாங்கப் படுபவன் ஆவான். எழில் வானம் என்பது பரமபதத்தை. அது விண்தலை என்று சொல்லப்படும். அங்கிருக்கும் வைகுந்தநாதன் “விண்மீது இருப்பாய்” என்று அழைக்கப்படுவான். அத்தகையவன் இங்கு எழில் வானத்து உச்சியான் என்று சொல்லப்படுகிறான். எழில் வானம் என்பது வேதாந்தத்தில் “பரமாகாசம்” என்ற சொல்லால் சொல்லப்படும் மோட்ச பூமி. அதில் உயர்ந்த நிலம். அவ்வானத்து உச்சி.அதிலிருப்பவன் உச்சியான். எழில் வானத்து உச்சியான் அவ்வைகுண்டநாதன். அவனுடைய தலையால் தாங்கப்படுபவன் தொண்டன். அத்தொண்டனை “உச்சியானுக்கு உச்சியான்” என்று இங்கு நான்காம் வேற்றுமைத் தொகையில் “உச்சியான் உச்சியான்” என்று கூறப்பட்டது.

இறைத் தொண்டில் ஈடுபட்டிருக்கும் தொண்டர்கள் செல்வத்தின் லாப நஷ்டங்கள்,இன்ப துன்பங்கள், நோய்,மரணம் இவற்றை அந்தந்த வினைப் பயனால் வருகின்றன என்று எண்ணிஅவற்றைப் பற்றி சிறிதும் நினையாமல் அவற்றை உதறி விடுவார்கள். அதனால் அவர்கள் மனம் தூயதாய் இருக்கும். அத்தூய மனத்தில் வேறு பயனை எதையும் விரும்ப மாட்டார்கள்வேறு பயனை எதையும் விரும்பாமல் துதிப்பதையே பயனாகக் கொண்டு துதிப்பார்கள். இத்தகைய அடியார்கள் அழகிய பரமபதத்திற்குச் சென்று அங்கு பரமபதநாதனுடைய தலையால் தாங்கப்படுவர் ஆவார் என்பது கருத்து. இதனால் தொண்டு செய்பவர் ஊழ்வினையால் வரும் நல்லன தீயனவற்றில் மனம் வைக்காமலும் தொண்டையே பயனாகக் கருதித் தொண்டு செய்ய வேணும் என்றும் சொல்லப்படுகிறது.

துதிப்பதற்காகவே இருக்க வேண்டும், வேறு பயன் இருக்கலாகாது என்பது தான் பொருள் . இறைவனைத் துதிப்பது, இறைத் தொண்டாகும். மனம் மொழி மெய் என்னும் முக்காரணங்களாலும் செய்யும் தொண்டுகளில் துதித்தல் வாய்மொழித் தொண்டாகும். வாய்க்கு இதுவே பயனாக இருக்க வேண்டும். செம்பொருள் கண்டார் வாய்ச்சொல் என்னும் திருக்குறள் தொடரில் “வாய்ச்சொல்” என்பதற்கு “வாய்” என வேண்டாது கூறினார். “தீயசொல் பயிலாமை என்பது அறிவித்தற்கு “என்று பொருள் கூறியது காண்க. தற்கு உதாரணமாக நாலாயிர திவ்யப்ப்ரபந்தப் பாடல்கள் காணலாம்.

பாட்டு – பாட்டு எண்

வாய் அவனையல்லது வாழ்த்தாது – 209
நாக்கு நின்னையல்லால் அறியாது – 433
எத்துகின்றோம் நாத்தழும்ப – 1863
நாத்தழும்ப நாராயணா என்றழைத்து – 561
இரவு நண்பகலும் விடாது என்றும் ஏத்துதல் மனம் வைம்மினோ – 2954
பேசுமின் கூசமின்றி – 3681
வாயினால் பாடி – 478

வலைத்தளம் – http://divyaprabandham.koyil.org

ப்ரமேய ஸாரம் – 7 – இல்லை இருவருக்கும்

December 17, 2015 Published by: venkatesh erumbi

ஸ்ரீ:
ஸ்ரீமதே சடகோபாய நம:
ஸ்ரீமதே ராமாநுஜாய நம:
ஸ்ரீமத் வரவரமுநயே நம: